เสี่ยงชีวิตเพื่อศัตรู
520 Words
“อ่า...” ระรินยกสองมือขึ้นปิดหู เพราะไม่อยากรับรู้ความป่าเถื่อนของนางฟ้า และไม่อยากได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากอารดา เพื่อนร่วมชั้นที่เคยเอาเรื่องเธอไปฟ้องชลิดาจนทำให้เธอต้องถูกตบนั่นเอง
“กร้อนผมมันเลย ผมยาวสลวยนักใช่มั้ย!”
“อย่านะ ขอร้อง ฉันขอโทษ”
“ไม่ต้องมาขอโทษ ถ่ายคลิปไว้เลย”
“โอ๊ย! มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย! แค่ผู้ชายคนเดียว อีตานั่น จะรู้มั้ยว่า ทำคนอื่นซวย!!!”
ในที่สุดระรินก็ทนนั่งเฉยไม่ไหว เสียงร้องขอความช่วยเหลือจากอารดาบีบหัวใจจนนั่งไม่ติด จัดการเช็ดก้นแล้วเปิดประตูออกไป โดยไม่กดชักโครก
“อื้อ เหม็นขี้!” เสียงนางฟ้าอุทานลั่น ก่อนจะแสดงอาการเหมือนจะสำลอกอย่างทรมาน ส่วนเพื่อนอีกสองก็ยอมปล่อยตัวอารดาเพื่อจะได้อุดจมูกกั้นกลิ่น
“แหวะ! จะอ๊วก!”
ระรินส่งสายตาให้อารดาหนี แต่ชลิดารู้ทันรีบคว้าร่างอารดาไว้แล้วผลักไปจนติดฝาผนัง
“นังระริน!! อย่าแส่!” ชลิดาชี้หน้าเธอ
“พอได้แล้วมั้ง หรือต้องโทรเรียก 191” ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา “เอ๊ หรือว่าโทรหานักข่าวดี เพราะฉันถ่ายคลิปไว้หมดแล้ว”
“อีระริน!! มึงอยากโดนตบอีกใช่มั้ย”
“ใครจะอยากโดนตบ แต่พวกเธอทำเกินไป ทำไมอายหรือผู้หญิงในโรงเรียนจะไม่มีสิทธิ์ให้ช็อกโกแล็ตเหนือภพ เธอไม่ได้เป็นเจ้าของเหนือภพซะหน่อย” ทั้งที่แอบกลัวจนตัวสั่น แต่ก็ต้องพูดตอบโต้ออกไปอย่างไม่หวั่งเกรง เพื่อให้ศัตรูรู้ว่าเหยื่อไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิด
“อร๊ายยยยย” ชลิดากรี๊ดลั่น “เขาเป็นของฉัน! แกไม่รู้รึไงว่าเหนือภพเป็นคู่หมั้นฉัน !!!”
“จะไม่รู้ได้ไง เธอเล่นประกาศทุกวัน แต่ได้ข่าวว่า เป็นเรื่องของธุรกิจนี่นา เหนือภพไม่ได้ชอบเธอซะหน่อย หมั้นกันก็เพราะผู้ใหญ่จัดให้!”
“อีระริน!! มึงรู้ได้ไงว่าเหนือภพไม่ได้ชอบฉัน เขาชอบฉัน เขาจะแต่งงานกับฉัน!!”
“แน่ใจนะ”
“กรี๊ดดดดด นารา จัดการอีระริน!”
นาราตรงมาจะตบเธอ แต่เธอหลบทัน ส่งผลให้นาราล้มคะมำเข้าไปในห้องน้ำ หน้าทิ่มลงไปในโถส้วม ซึ่งเต็มไปด้วยอุจาระ
“อร๊ายยยยยย เหม็นขี้ เหม็นขี้ แหวะ อ๊วกก ไม่ไหวแล้วว อร๊ายยยย ช่วยด้วย ช่วยกูด้วย” นารากรีดร้องอย่างทุกข์ทน ไลล่ารีบเข้าไปช่วยพยุงอย่างทุลักทุเล เพราะตัวเองก็เกิดอาการคลื่นไส้อย่างหนัก
“ฮ่า ๆ ๆ” ระรินหัวเราะด้วยความสะใจ ไม่ทันระวังตัวจึงโดนชลิดาตบหน้าอย่างแรงจนเลือดซิบมุมปาก
“มึง! เจอกู” ฝ่ามือเหวี่ยงมาจะตบซ้ำ แต่กลับโดนตบสวนซะก่อน “โอ๊ย!”
ระรินตกใจตัวเองที่ห้ามมือไม่ทัน ดันไปตบลูกสาวผู้อำนวยการโรงเรียนเข้าแล้ว
“ซวยแล้ว”
วินาทีนั้น...หน้าดุ ๆ ของแม่ลอยมาเลย...
- Writer
