แบล็กเมล์รัก

ช่วยได้ ไหมคะ ?

"หมายความว่ายังไงที่คุณพูด"

ราเชนทร์เสียงต่ำใส่คนตรงหน้าทันที หญิงสาวหน้าซีดสลับกับหน้าแดงเป็นระยะ เธอไม่รู้จะทำยังไงหันกลับไปไม่ได้ เดินหน้าต่อก็เจอเค้าคนนี้อยู่ตรงหน้า เสียงเดินวนไปวนมาหลายรอบตรงทางเดินทำให้ชายหนุ่มแปลกใจ

"มีอะไรจะบอกผมหรือเปล่า" ธีราลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเค้า แล้วส่งสายตาอ้อนชนิดที่ว่าไม่มีใครจะหนีสายตาของเธอไปได้พ้น

"คือมีคนเมาเค้าจะมาวุ่นวายกับธี แล้วตอนนี้ธีก็กลับห้องไม่ได้ ยังไงรบกวนคุณเปลี่ยนห้องกับธีได้ไหมคะ"

เสียงหวานอ้อนเค้าออกมา ราเชนทร์ใจเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะ ถ้าจะหวานใส่ขนาดนี้พี่ยอมตาย ชายหนุ่มดันตัวเธอให้เข้ามาในห้องแล้วเปิดประตูออกไป เจอไอ้หน้าจืดคนนั้นมันวนเวียนอยู่ ความโกรธแล่นขึ้นมาทันที เธอหลอกเค้า

มือหนาผลักตัวเธอให้เข้าไปด้านในห้องด้วยความโมโห "ทะเลาะกับแฟนแล้วเดือดร้อนคนอื่นมันดีหรอไง"

หญิงสาวตัวเซเพราะแรงผลักเธออยากจะบ้าตาย คิดว่าจะง่ายกลับยาก

"ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับเค้า ไม่ได้เป็น"

เธอเสียงแข็งหนักแน่น พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่เข้ามา เค้าเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาทำรุนแรงแบบนี้กับเธอ มือบางผลักตัวเค้ากลับ แต่กลายเป็นตัวเองเซถลาไปหาเค้าเอง

ราเชนทร์รับเธอเอาไว้ในอ้อมแขน สายตาของเธอที่มองมามีแววเจ็บช้ำที่เค้าผลักเธอ มือบางรีบดันตัวเองออก จากอกแกร่งของเค้า เธอกำลังมีอารมณ์อีกแล้ว

"มันวางยาฉัน ฉันหนีมันมาเข้าใจไหม คนบ้า ทำไมต้องให้พูดด้วย" น้ำตาของเธอไหลออกมาเป็นทางยาว ราเชนทร์กัดฟันแน่นถ้าเป็นจริงไอ้หน้าจืดนั่น ต้องเจอตีนกูแน่

มือหนาพยายามจะคว้าตัวเธอเข้ามากอด แล้วเสียงเคาะห้องก็ดังขึ้น ราเชนทร์ถอนหายใจออกมา

"เงียบๆ นะ จะดูว่าใครเคาะ"

หญิงสาวปาดน้ำตาออกแล้วปิดปากตัวเองเอาไว้เแน่น ประตูแง้มออกไป ลูกน้องคนสนิทพาหญิงสาวมาส่งแล้ว ราเชนทร์ทำตาดุใส่แล้วบอกเสียงกระซิบ

"มึงไปไกลๆ เลย กูไม่เอาแล้ว " ลูกน้องทำหน้างงๆ ก่อนจะรีบปิดประตูให้ลูกพี่ทันที

"ผมว่าเราควรคุยกัน" ราเชนทร์จัดการล็อกประตูแล้วเดินนำเข้ามาตรงส่วนชุดรับแขกก่อนจะผายมือให้เธอนั่งลง ธีรานั่งลงกอดเข่าตัวเองเอาไว้

"ธีมาดื่ม ผู้ชายคนนั้นเป็นคนรู้จัก มันวางยาธี แล้วธีก็หนีมา" เมื่อเปิดปากเล่าน้ำตาเม็ดใหญ่ก็เริ่มไหลออกมาอีกแล้ว

"ธีทรมาน ทรมานมาก เหมือนร่างกายจะร้อนวูบวาบไปหมด ตอนที่คุณจับแขนธี ธีเลยต้องสะบัดหนี" เสียงคนพูด กระท่อนกระแท่นเพราะพูดไปร้องไป

"ถ้าคุณจะกรุณา รบกวนช่วยธีได้ไหมคะ "

ราเชนทร์ที่อยู่ในชุดวาบหวิวนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั่งคุยกับนางฟ้าตั้งนานสองนานก็เริ่มรู้สึกถึงอาการตัวเอง ชิบหายแล้วมึง เค้านั่งร้องไห้กระซิกๆ อยู่เสือกอยากจะปล้ำเค้าอีก

"ยาอะไรที่คุณว่า ยาปลุกอารมณ์หรอ" เสียงห้าวถามออกไป

ร่างบอบบางถูกจับเข้ามาในห้องน้ำกว้างแล้วก็เปิดฝักบัวด้วยความแรงสุดของน้ำ ธีราร้องลั่นออกมาแล้วทุบตีคนที่กักตัวเธอเอาไว้

"ปล่อยนะคนบ้า ปล่อย เปียกหมดแล้ว " เสื้อแขนสั้นสีขาวลายสวยกับกางเกงขายาวสีขาวคู่กันเปียกแนบชิดร่างบางทันที

"ถ้ามันร้อนก็ใช้น้ำดับ" เค้าบอกเสียงเข้ม แล้วโอบเอวบางเข้ามาใก้ลตัว

"อดทนหน่อยนะ หนาวหน่อยแต่ธีจะไม่รุ่มร้อน"

ร่างกายเปียกชุ่มเสียดสีกันอย่างน่าหวาดเสียว มือของเธอคล้องคอเค้าเอาไว้อย่างหาหลักยึด เธอหนาวสั่นสะท้านไปทั้งตัว ร่างกายแกร่งของเค้าทำให้อารมณ์ของเธอแตกกระจาย

"ธีหนาวจะแย่แล้ว พอได้ไหมคะ" ราเชนทร์สงสารคนที่เปียกชุ่มแทบขาดใจ เธอเปียกปอนไปหมด "ดีขึ้นไหม ไม่ร้อนแล้วนะ"

ราเชนทร์เดินตัวเปียกออกมาแล้วถอดผ้าขนหนูของตัวเองออกก่อนจะควานหาชุดคลุมของโรงแรมมาสวมแทน แล้วกลับเข้าไปในห้องน้ำ เธอนั่งซุกอยู่ที่พื้นห้องน้ำตัวสั่น

"เปลี่ยนชุดจะได้ไม่หนาว"

ธีราถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายทีละชิ้นแล้วค่อยๆ ซับน้ำตามร่างกายจนแห้งสนิท เธอหนาวสั่นเดินออกมาแล้วก็โผเข้าไปกอดเค้าอีกครั้ง