“หากคุณชยุตไม่เชื่อก็ลองถามคุณอำนาจดูสิคะ รายนั้นคงรู้ดีกว่าสุ” จันทร์สุดายังไม่เลิก ในขณะที่ชยุตนั้นวางช้อนและส้อมลงอย่างอารมณ์เสีย
“ถ้าจะให้ผมพาคุณออกมาทานข้าว เพราะอยากอวดเสื้อผ้าสวย ๆ เครื่องเพชรน้ำงาม และอวดผมต่อหน้าคุณหญิงคุณนายพวกนั้น...” ชยุตมองไปรอบ ๆ ห้อง และเข้าใจจุดประสงค์ที่จันทร์สุดาเลือกที่นี่
“... ผมเข้าใจดี แต่ถ้าคุณยังไม่หยุดยุ่งเรื่องตาชลอีก อย่าว่าแต่ห้องอาหารแห่งนี้เลย ร้านอาหารข้างทางผมก็ไม่ไปนั่งร่วมกับคุณ!”
คนพูดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แม้ปีนี้เขาจะอายุเลยหกสิบปีแล้ว แต่ความหล่อและสมาร์ทสมวัยยังคงอยู่ ผู้หญิงรุ่นลูกรุ่นหลานยังมองตามกันเหลียวหลัง แต่เขาอยากจะหยุดอยู่ที่ใครสักคนหนึ่ง ที่เข้าใจและให้ความสบายใจได้ ไม่ใช่วัน ๆ เอาแต่เรื่องร้อนรุ่มมาใส่หัว
“คุณกลับเองแล้วกัน”
ชยุตก้าวออกไปโดยไม่ได้สนใจเสียงเรียกของผู้หญิงที่พามาด้วย จันทร์สุดาเสียหน้าและอับอายมาก รีบ
