EP. 07
1105 Words
“พูดจบแล้วใช่ไหมคะ ปาขอตัวกลับก่อนนะคะ”
ร่างบางลุกขึ้นยืน เธอมองสบตากับเขาด้วยสายตาอ่านยาก ผู้หญิงอย่างเธอที่เติบโตมากับคำสอนของคนเป็นยาย
‘เกิดเป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว... เข้าใจไหม’
เธอเข้าใจและปฏิบัติตามทุกอย่างเสมอมา ทว่าวันนี้มันไม่เหลืออะไรให้ภูมิใจอีก เพียงแค่เพราะอารมณ์ชั่ววูบ ถ้ายายรู้ยายคงจะเสียใจมาก ที่สุดท้ายแล้วเธอก็ทำตัวสำส่อนเหมือนกับแม่
“โอ๊ย!” แต่แค่ขยับเท้า คนที่พยายามจะเก่งก็ถึงกับทรุดตัวลง ดีที่เขาคว้าไว้ได้ทัน
“เดินจะไม่ไหวอยู่แล้วยังจะอวดเก่งอีก” เขาอุ้มเธอเอาไว้แนบอก
“คุณจะทำอะไร”
หญิงสาวถามอย่างระแวดระวัง เมื่อเท้าหนัก ๆ พาเธอเดินมาในห้องนอน คนในอ้อมกอดถึงกับลนลาน เมื่อเขาวางตัวเธอลงบนฟูกนุ่ม เธอก็กระถดตัวหนีไปจนสุดพนักหัวเตียง
“นอนที่นี่พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ”
“ไม่ค่ะ ปาจะกลับเลย”
“กลับไปตอนนี้ให้พวกแท็กซี่ลากเธอไปข่มขืนต่อหรือยังไง”
เขาแย้งขึ้นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ไม่คิดว่ายัยเลขาเฉิ่มเชยจะพูดไม่รู้เรื่อง ทั้งที่ปกติก็แทบจะไม่มีปากมีเสียง แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ เพราะล่าสุดเรื่องที่เธอทำไว้จนถูกไล่ออกจากงาน ก็เพราะเกิดเรื่องที่ไม่น่าเชื่อขึ้น
ได้ผล... ปาลินสงบลง เธอครุ่นคิดตามคำพูดของเขา อย่างไรเสียอยู่ที่นี่ก็คงจะปลอดภัยกว่าอย่างที่เขาพูด
“คุณมีชุดเครื่องนอนเพิ่มไหมคะ ปานอนที่พื้นได้ค่ะ”
“อย่าเรื่องเยอะ นอน ๆ ไปเถอะน่า” เขายืนเท้าเอวมองคนที่เอาแต่แสดงความหวาดกลัวจนน่ารำคาญตา
“จะนอนได้หรือยัง”
หญิงสาวไม่ตอบโต้อีก เธอหันมองไปรอบ ๆ เตียงกว้างขนาดคิงไซส์นอนกันสองคนก็ยังพอเหลือพื้นที่อีกเยอะ ข่มตาหลับให้แล้ว ๆ ไป พรุ่งนี้เช้าเมื่อไหร่ก็แค่เดินออกไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ร่างบางค่อย ๆ กระถดกายชิดริมเตียงอีกฟากหนึ่ง ขยับหมอนใบนุ่มให้ชิดตัวตามแล้วล้มตัวลงนอน ทว่ายังคงมีความหวาดกลัวซ่อนอยู่ เธอมองตามร่างใหญ่ที่ยังคงเดินวนไปทั่วห้อง ด้วยความอ่อนเพลียของร่างกายที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทำให้คนที่หวาดระแวงเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว
กระเป๋าใบใหญ่ถูกเคลื่อนมาวางไว้ที่หน้าประตูห้อง ชลธรไม่มีแม่บ้านประจำ เพราะเขาชอบความเป็นส่วนตัว จึงให้อำนาจดูแลเรื่องจัดหาแม่บ้านมาดูแลทำความสะอาดแค่อาทิตย์ละสามวันเท่านั้น โดยเลือกวันที่เขาไม่อยู่ กว่าจะทำอะไรทุกอย่างเสร็จก็กินเวลาไปเกือบตีสอง เขากลับเข้ามาในห้องนอนตัวเอง คนมีฤทธิ์มีเดชคงหลับไปแล้วฟังจากเสียงหายใจที่ดังสม่ำเสมอ ชายหนุ่มมองปากอวบอิ่มที่ตอนนี้บวมเจ่อจากกระทำของเขา กระดาษเช็คกรอกตัวเลขพร้อมกับลายเซ็นเรียบร้อยถูกวางไว้บนหัวเตียงทางฝั่งของเธอ พรุ่งนี้เขาคงเดินทางก่อนที่เธอจะตื่น หวังว่าเธอจะพอใจกับค่าตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อ
“พรุ่งนี้เย็น ๆ คุณอำนาจช่วยมารับเฟอร์นิเจอร์ที่คอนโดให้ผมด้วย” เขากดพิมพ์ข้อความส่งไปในช่องแชทส่วนตัวให้กับเลขา ก่อนจะปิดเครื่องลง ได้เวลาพักผ่อนเสียที
แต่แล้วสิ่งที่กวนใจจนไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ก็เพราะร่างบางเจ้าปัญหาที่ไม่รู้ว่าแกล้งหรือเป็นสัญชาติญาณ เธอ ขยับตัวเข้าหาแผงอกกว้างแถมยังซุกหน้าราวกับเด็กน้อย เขานึกอยากจะปลุกให้มาดูสภาพตัวเอง อยากจะรู้ว่าจะโวยวายแค่ไหน ชลธรยิ้มละไมบนใบหน้า เขากอดร่างบางเอาไว้ก้มลงจูบเรือนผมสวย
กลิ่นกายสาวกับครีมอาบน้ำปลุกเร้าอารมณ์อีกแล้ว มันทรมานแค่ไหนที่ต้องข่มใจตัวเอง
แสงแดดสาดส่องผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามาปลุกคนที่ยังคงหลับอยู่ แม้เวลาล่วงเลยเกือบเที่ยงวันเข้าไปแล้ว แต่คนบนเตียงกลับไม่รู้อิ่ม หากไม่รู้สึกหิวคงไม่รู้สึกตัว ปาลินขยับตัวบิดขี้เกียจไปมา พลางยกมือขึ้นขยี้ตาเพื่อปรับแสงสะท้อนที่แยงเข้ามาในตา แต่แล้วเมื่อเห็นเวลาจากนาฬิกาเรือนหรูบนผนังห้อง ก็ทำให้ร่างที่บอบช้ำเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง อาจจะเพราะร่างกายที่ร้อน ๆ หนาว ๆ เลยทำให้เธอหลับลึก เธอรีบวาดขาลงจากเตียง ความระบมจากบทรักทำให้แทบจะก้าวขาไม่ออก อีกทั้งยังรู้สึกแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้อ ๆ เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เธอพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง เสียใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น... ตกงาน เสียตัว มันจะมีอะไรที่เลวร้ายไปกว่านี้อีกไหมชีวิตนี้ หญิงสาวเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตที่วางไว้อยู่ที่ลิ้นชักหัวเตียง
‘ของเธอ’
ตัวอักษรบนกระดาษมีเพียงเท่านั้นเป็นการบ่งบอกให้รู้ว่าหยิบเอาไปได้ ปาลินมือไม้สั่นเมื่อเห็นกระดาษเช็กพร้อมกับระบุตัวเลขตามที่เขาได้คุยกับเธอเมื่อคืน หญิงสาวฉีกมันออกจากกันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้ววางกลับไว้ที่เดิม เพราะความโกรธทำให้ลืมเจ็บไปชั่วขณะ
ทันทีที่รถแท็กซี่เลี้ยวเข้ามาจอดในอพาร์ตเม้นท์ของตัวเองน้ำตาก็ไหลออกมาทันที ปาลินยกมือขึ้นเช็ดรีบจ่ายเงินและขึ้นห้อง ไม่แม้แต่จะแวะคุยทักทายกับแม่บ้านอย่างทุกวัน ดีที่ห้องพักของเธออยู่แค่ชั้นสอง จึงไม่เป็นปัญหาสำหรับการเดินขึ้นบันได มือบางคว้ากุญแจไขห้องแล้วปิดประตูลงตาม กระเป๋าถือถูกเหวี่ยงลงบนพื้น ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนฟูกนุ่ม ใบหน้าขาวซีดราวกับกระดาษเงยขึ้นมองเพดาน ปล่อยให้น้ำอุ่น ๆ ไหลรินอาบแก้ม เธอใจง่ายที่เริ่มก่อน แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัว โทรศัพท์มือถือดังขึ้นเรียกสติที่กำลังหลุดลอยไปไกล
- Writer
