EP. 12
1042 Words
“เบา ๆ หน่อย เด็กกูเจ็บ”
ชลธรบ่นพึม เมื่อจำเป็นต้องฉีดยาแก้ไข้แก้อักเสบ คนที่กลัวเข็มเป็นทุนเดิมอยู่แล้วถึงกับกระถดตัวหนี แต่ชายหนุ่มรู้ทันเขาจับมือเธอไว้ สร้างความอบอุ่นใจให้กับหญิงสาวไม่น้อย แต่มันก็แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น เมื่อภารกิจจบเขาก็ปล่อย
“มึงน่ะก็เบา ๆ หน่อยแล้วกัน”
คุณหมอหนุ่มละสายตาจากเอกสารสบตาเขาและเธอสลับกันไปมา ก่อนจะเปิดยิ้มกว้าง เล่นเอาหญิงสาวต้องเมินมองไปทางอื่นด้วยความอาย
“นี่ไม่ใช่ทางที่จะกลับอพาร์ตเมนท์ของปานี่คะ” ปาลินมองเส้นทางตรงหน้า ก่อนจะหันมามองคนขับ
“ที่นั่นเธออยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง ไปอยู่คอนโดของฉันก่อนจนกว่าจะหายดีกว่านะ”
“ไม่ค่ะ รบกวนช่วยจอดที่ป้ายรถเมล์ข้างหน้าด้วยค่ะ ปาจะลง”
เธอชิดตัวไปทางประตูรถ สายตาที่เธอใช้มองเขาเจือด้วยความไม่ไว้วางใจ ยิ่งทำให้ชลธรหงุดหงิดใจกับแม่ม้าพยศตัวนี้เหลือเกิน ชายหนุ่มจึงหักพวงมาลัยเข้าข้างทางตามความต้องการของหญิงสาว เมื่อรถจอดสนิท ปาลินก็รีบพาตัวเองลงมาจากรถหรู ทั้งคู่ไม่มีคำพูดใด ๆ เอื้อนเอ่ยออกมา ต่างคนต่างใบหน้าเรียบขรึม ทันทีที่บานประตูถูกปิดลง ชลธรก็ออกรถด้วยเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มจากการเร่งความเร็ว
ปาลินมองตามไฟท้ายที่ห่างออกไปไกลแล้วใจห่อเหี่ยว หญิงสาวห่อไหล่เข้าหากัน ยามความเย็นของอากาศกระทบผิวนวล ตอนอยู่ในห้องอากาศก็ค่อนข้างสบายดีอยู่หรอก หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาว เมื่อดูเวลาเกือบเที่ยงคืน ป้ายรถเมล์ก็ไม่มีใคร ไฟก็ติดอยู่แค่ดวงเดียว บริเวณนั้นก็เงียบสงัดจนดูน่ากลัว แต่หญิงสาวก็ยังคงทำใจดีสู้เสือ ตอนนี้ภาวนาให้แท็กซี่ผ่านมาสักคันก็ยังดี แต่รอจนแล้วจนเล่าก็ยังไร้วี่แวว
“จะไปไหนเหรอจ๊ะน้องสาว”
ผู้ชายที่กำลังจะลงจากรถมอเตอร์ไซค์ตะโกนทักเธอ ปาลินเริ่มใจคอไม่ดี หันมองไปรอบ ๆ อย่าว่าแต่รถเลย หมาสักตัวยังไม่เดินผ่านให้เห็น
“รอผัวน่ะจ้ะ นัดกับผัวไว้ ผัวเป็นตำรวจ”
อาจจะเพราะอ่านหนังสือมากไป เธอจึงจำบทความในนิยายมาตอบคนที่ไม่น่าไว้วางใจ แต่ดูจากสายตาและท่าทางของมันแล้ว... นอกจากเธอจะโกหกกับคนที่สนิทไม่เก่งแล้ว กับคนแปลกหน้าก็เช่นกัน หญิงสาวหันหน้าไปอีกทางพลางขบคิดหาวิธี
“ให้พี่ไปส่งไหมจ๊ะ คืนนี้ผัวน้องคงไม่มาแล้วล่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ผัวเพิ่งโทรมาว่ากำลังจะถึง”
“งั้นให้พี่รอเป็นเพื่อนนะจ๊ะ”
มันไม่พูดเปล่า แต่หันไปปิดเครื่องรถ หยิบกุญแจมาแล้วนั่งลงข้างเธอ ปาลินกระถดกายหนี แต่มันก็ยังคงตามไม่ห่าง ซ้ำร้ายยังพยายามจะนั่งเบียดเธอให้ได้ หญิงสาวจึงลุกหนีแล้วไปยืนรออยู่ที่ป้าย ซึ่งมันก็ยังตามมาตอแย สายตาหื่นกระหายที่แสดงออกมาทำให้เธอนึกกลัวจนก้าวขาเตรียมจะวิ่งหนี แต่ก็เหมือนมันจะรู้ทันความคิด ผู้ชายคนนั้นมันคว้าข้อมือเธอไว้ แล้วกระชากเข้าหามันเต็มแรง กลิ่นกายสาบผสมกับกลิ่นบุหรี่แรงจนแสบจมูก ตีรวนจนเธออยากจะคลื่นเ**ยนจวนอาเจียน
“ไม่รอผัวแล้วเหรอจ๊ะ หรือว่าจริง ๆ ไม่มีผัว ไม่เป็นไรจ้ะ... พี่พร้อมจะเป็นผัวให้น้องเสมอ”
“ไอ้เลว! ไอ้บ้า! ปล่อยนะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!”
เธอตะโกนเรียกร้องให้คนช่วย แต่ดูเหมือนทุกอย่างนิ่งเงียบ นี่มันก็เมืองหลวงเหมือนกัน ทำไมมันถึงเงียบเป็นป่าช้าไปได้ ผู้คนไปไหนกันหมด แต่เธอไม่ย่อท้อ เธอจะตะโกนอีกแต่กำหมัดหนัก ๆ ที่ต่อยเต็มแรงตรงท้อย ทำเอาร่างบางถึงกับตัวงอเป็นกุ้งค่อย ๆ ล้มลง
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง!”
มือหยาบกระด้างลูบไล้ที่ต้นขาเรียว เธอทั้งรังเกียจและขยะแขยง แต่เรี่ยวแรงที่จะปัดมือมันออกยังไม่มีเลย แล้วน้ำอุ่น ๆ ก็ไหลรินรดแก้ม เมื่อคิดว่าคืนนี้คงเป็นคืนแห่งความโชคร้าย ทำไมเธอถึงได้รู้สึกอยากตายหากต้องเป็นเมียของมันจริง ๆ ทำไมคนเลวตรงหน้าไม่เป็นเขา... เขาคนนั้นที่ตอนนี้คงขับรถไปไกลแล้ว
ปาลินถูกมันจับขึ้นพาดไหล่พาเดินเข้าไปในพงหญ้ารกข้างทาง หญิงสาวสะอื้นไห้ เธอเจ็บจุกจนไม่มีแรงร้องขอความช่วยเหลืออีก กำปั้นน้อย ๆ ทุบรัว ๆ ลงบนแผ่นหลังของมัน แต่แทบจะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด เพราะมันยังคงมุ่งเดินหน้าตาเฉยลึกเข้าไปด้านใน หากวันนี้คือวินาทีสุดท้ายของชีวิตจริง ๆ เธอยอมตายดีกว่าที่ต้องตื่นขึ้นมารับรู้ว่ามีผัวอีกคน
เสียงแตรรถบีบดังสนั่นก่อนจะเบรกกับมอเตอร์ไซค์คันเก่าที่จอดคาไว้บนถนนเต็มแรง จนเศษรถลอยกระเด็นกระดอนไปบนพื้นถนน
“เหี้ยเอ๊ย!”
มันสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะทิ้งตัวเธอลงที่พงหญ้าแล้ววิ่งกลับไปดูรถ ปาลินอาศัยจังหวะนั้นค่อย ๆ คลานออกมาขอความช่วยเหลืออีกครั้ง ถ้านรกยังไม่อยากเอาตัวเธอไป เธอต้องรอด
“คุณชล”
เธอเอื้อมมือไปหาเขาเมื่อคลานออกมาจนถึงริมฟุตปาธ ชลธรปล่อยหมัดใส่คนร้ายจนมันหมอบสลบคาเท้า เมื่อเห็นสภาพอ่อนแรงของหญิงสาว เขาก็กระชากมันขึ้นมา แล้วปล่อยหมัดซ้ำย้ำลงที่เดิมอีกนับสิบหมัด ก่อนจะยอมปล่อยมือจากมัน แล้วไปอุ้มคนอวดเก่งขึ้นแนบอก
- Writer
