ท่านโหวยังคงมีสีหน้าท่าทางไม่พอใจชินอ๋องอย่างเห็นได้ชัด เพราะเขาไม่อยากให้บุตรสาวข้องแวะกับผู้สูงศักดิ์ เกรงนางจะเจ็บปวดในภายหน้า แม้ตนจะรู้จักอีกฝ่ายดีก็เถอะ
“ขอบพระทัยเพคะ ทว่าท่านอ๋องอย่ามาพัวพันกับเรื่องนี้เลย อาจทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงเอาได้เพคะ” ท่านหญิงเอ่ยเสียงอ่อน
“ข้ายินดี” ซีเหยียนกล่าวเพียงเท่านั้นเขาก็มองไปยังคนตัวเล็กที่ยืนหน้าหงอยอยู่ ดูท่าคงถูกบิดาตำหนิไม่น้อย
“ดื้อดึง” เสียงดังลอยมาจากท่านโหว ทำเอาทุกคนภายในห้องถึงกับนิ่งไป ไยเขึาจึงกล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้กับชินอ๋อง เพราะปกติไม่มีใครกล้าต่อว่าเลยสักคน แม้แต่ฮ่องเต้ยังเกรงพระทัยพระอนุชา ทำศึกคราใดก็มีแต่ชินอ๋องที่นำทัพปกป้องแคว้น
ทว่ายามนี้ชินอ๋องกลับอ่อนน้อมถ่อมตนกับท่านโหวเป็นอย่างมาก ราวกับทำเรื่องผิดอันใดต่อสกุลมู่ไว้อย่างนั้นแหละ
“ท่านแม่ไม่ต้องตามไปส่งนะเจ้าคะ ลูกอยู่ได้ ก็แค่เปลี่ยนที่นอนเท่านั้น” ปลอบมารดาให้สบายใ
