11 คนรู้ใจ
1260 Words
หลายวันต่อมา
ครืด ครืด ครืด
"ฮัลโหลค่ะคุณแม่"
[ พรุ่งนี้ว่างไหมลูก ]
"ยังไม่แน่ใจค่ะคุณแม่มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
[ คือว่าพ่อของเราให้แม่โทรมาบอกให้หนูไปงานเลี้ยงที่โรงแรมxxxพรุ่งนี้ตอนสองทุ่มน่ะลูก ]
"บอกคุณพ่อนะคะว่าหยกไม่ว่าง ถึงว่างก็ไม่ไปหยกไม่อยากเป็นหุ่นเชิดให้ใครอีกแล้ว"
[ หยก...ถือว่าแม่ขอนะลูก อย่าทำให้คุณพ่อเขาโมโหเลย ]
"มันก็เป็นปกติของเขาอยู่แล้วหรือเปล่าคะ เห็นหน้าหยกทีไรก็มีแต่จะโมโหอารมณ์ไม่ดี ทางที่ดีไม่ต้องเจอกันเลยจะดีกว่า"
[ หยก...ถือว่าแม่ขอสักครั้งได้ไหม ]
"เฮ้อ..."ฉันถอนหายใจออกมายาวๆทำไมคุณแม่ต้องยอมเขาทุกอย่างเลยด้วยนะทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองเป็นได้แค่หุ่นเชิดของเขา "เอาไว้หยกดูตารางกิจกรรมก่อนนะคะ ถ้าไม่มีกิจกรรมหยกก็จะไปค่ะ"
[ ขอบใจมากนะลูก แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่กินข้าวหรือยัง? ]
"ยังค่ะ...หยกกำลังจะออกไปข้างนอก"
[ ไปเที่ยวอีกแล้วหรอลูก ]
"เปล่าค่ะ....หยกจะออกไปหางานพาร์ทไทม์น่ะค่ะ หยกอยากอยู่ได้ด้วยตัวเองไม่อยากขอเงินใครใช้"
[ โถ่ลูก... ]
"ถ้าคุณแม่ไม่มีอะไรแล้วหยกขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณแม่"
[ จ้ะลูก ]
ฉันกดวางสายจากคุณแม่แล้วรีบคว้ากระเป๋าเดินออกมาจากห้องทันที ช่วงนี้ใกล้ปิดเทอมแล้วฉันกะว่าจะหางานทำ อย่างน้อยๆฉันก็จะได้มีเงินใช้ระหว่างที่มหาวิทยาลัยปิดด้วย
แต่ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าจะไปหาสมัครงานที่ไหนฉันเคยไปมาครั้งนึงแล้วแต่ไม่ว่าที่ไหนก็เต็มหมดเลย แต่ยังไงฉันก็จะไม่ลดละความพยายามเด็ดขาดฉันจะต้องหางานทำให้ได้ ฉันจะไม่แบมือขอใครอีกแล้ว
ผับxxx
ฉันนั่งแท็กซี่มาที่ผับประจำที่เคยมานั่งกินเหล้ากับเพื่อนๆ และที่นี่ฉันก็รู้จักกับเจ๊ที่เป็นผู้จัดการที่นี่อย่างดี
"สวัสดีค่ะเจ๊หงส์"
"อ้าวใบหยก...วันนี้มาเที่ยวหรอไปนั่งรอเลยสิเดี๋ยวเจ๊ให้เด็กเอาเหล้าไปเสิร์ฟ"
"หยกไม่ได้มาเที่ยวค่ะ"
"อ้าว...แล้วมาทำไมล่ะ?"
"หยกจะมาขอสมัครงานที่ผับนี้ค่ะ"
"ใบหยก! แกเป็นถึงลูกท่านรัฐมนตรีเลยนะจะมาทำงานในสถานที่อโคจรอย่างนี้ได้ยังไง อีกอย่างถ้าท่านรัฐมนตรีรู้มีหวังผับนี้ได้ถูกสั่งปิดแน่นอน เจ๊ยังไม่อยากตกงานนะใบหยก"
"หยกถูกไล่ออกจากบ้านค่ะ หยกไม่มีเงินใช้ไม่เหลืออะไรติดตัวเลย หยกแค่อยากจะหางานทำหาเงินใช้เองก็แค่นั้น แต่ไปที่ไหนก็ไม่มีใครรับเลย"ฉันพูดออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ
"ใบหยก...เกิดอะไรขึ้นไหนเล่าให้เจ๊ฟังหน่อย"เจ๊หงส์จูงมือฉันมาที่ด้านหลังของผับ
"หยกทะเลาะกับคุณพ่อค่ะ...ความจริงหยกกับคุณพ่อไม่ค่อยลงรอยกันมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตระกูลของคุณพ่อเป็นคนจีนซึ่งเขาอยากได้ลูกผู้ชายเอาไว้สืบสกุลมาก แต่คุณแม่มีให้ไม่ได้คุณแม่มีแค่หยกเพียงคนเดียว.....~~"
"โถ่ใบหยก....แล้วเจ๊จะให้เราทำงานอะไรได้ละเนี่ย เราเคยทำงานอะไรมาบ้างล่ะ?"
"งานอะไรก็ได้ค่ะเจ๊เแค่ไม่ขายตัวก็พอ"ฉันบอก
"ถ้าอย่างนั้นก็เป็นเด็กเสิร์ฟก็แล้วกันนะมันสบายหน่อย"
"ขอบคุณมากๆนะคะเจ๊ แต่หยกขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม"
"อะไรล่ะ?"
"อย่าบอกคนอื่นว่าหยกเป็นใคร หยกอยากให้ทุกคนปฏิบัติกับหยกเหมือนกับหยกเป็นคนธรรมดา หยกไม่ใช่ลูกของรัฐมนตรีอะไรทั้งนั้นหยกก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนนึงที่มาทำงานหาเลี้ยงตัวเอง"
"โอเคๆแล้วจะมาเริ่มงานเมื่อไหร่ล่ะ?"
"พรุ่งนี้ตอนเย็นเลยก็ได้ค่ะ แต่หยกขอเลิกเร็วหน่อยนะคะเพราะหยกต้องเรียนเช้า"
"โอเคๆเดี๋ยวเจ๊จัดการให้"
"ขอบคุณมากๆนะคะเจ๊หงส์ บุญคุณครั้งนี้หยกจะไม่ลืมเลย"ฉันยกมือไหว้เจ๊หงส์ ถึงแกจะทำงานแบบนี้แต่แกก็เป็นผู้ใหญ่คนนึงที่ฉันเคารพ แกเป็นคนดีนะเพียงแต่คนเราบางคนมันเลือกงานทำไม่ได้เพราะถ้าเลือกงานทำกว่าจะลืมตาอ้าปากได้ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน
"เอาน่า...อย่าคิดมากเลยหยกก็ช่วยเจ๊มาตั้งเยอะเรื่องแค่นี้ทำไมเจ๊จะช่วยหยกไม่ได้"
.......
ตัดมาที่งานเลี้ยง
ฉันใส่ชุดเดรสสีแดงสดเดินเข้ามาในงานเลี้ยงทุกคนต่างหันมามองฉันเป็นตาเดียว ก็แหงล่ะมีใครใส่แบบฉันบ้างล่ะ ส่วนใหญ่ก็จะมีแต่ผู้หลักผู้ใหญ่ที่มาในชุดราตรี มีฉันคนเดียวที่ใส่ชุดเดรสสั้นมาแถมสีแดงแป๊ดสะดุดตาอีก
"สวัสดีค่ะคุณแม่"ฉันเดินเข้าไปหาคุณแม่ที่ยืนอยู่ข้างๆคุณพ่อ
"บะ...ใบหยก!"
"ชุดของหยกสวยไหมคะ...นี่หยกสั่งตัดมาใส่ที่งานเลี้ยงที่นี่โดยเฉพาะเลยนะคะเนี่ย"
"....."คุณพ่อหันหน้ามามองฉันด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเอามากๆ
"นี่ลูกสาวของท่านรัฐมนตรีหรอครับเนี่ย"
"อ๋อใช่ครับๆ....นี่ใบหยกครับลูกสาวสุดที่รักของผมเอง"
"แหม...สวยจริงๆเลยนะคะสมกับเป็นลูกของคุณหญิงแล้วก็ท่านรัฐมนตรีเลย"
"สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า"ฉันยกมือไหว้ผู้หญิงกับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นหุ้นส่วนธุรกิจหลายๆอย่างของคุณพ่อ
"หน้าตาสะสวยไม่พอแถมมารยาทงามอีกด้วยนะคะ น่ารักจังเลย"
"ขอบคุณค่ะ"ฉันยิ้มให้
จากนั้นก็มีนักข่าวตรงเข้ามาถ่ายรูปฉันกับครอบครัว
"คุณใบหยกสวยจังเลยค่ะ ไม่ทราบว่าสวยๆแบบนี้มีคนรู้ใจหรือยังคะ?"นักข่าวคนนึงถาม
"มีแล้วค่ะ"ฉันตอบนักข่าวไปพร้อมกับยิ้มให้
"บอกได้ไหมคะว่าผู้ที่โชคดีคนนั้นเป็นใครกัน"
"ตอนนี้เรากำลังดูใจกันอยู่ค่ะ เอาไว้ถ้าพร้อมเมื่อไหร่แล้วจะพามาแนะนำให้รู้จักเลยนะคะ บอกเลยว่าเป็นคนที่ไม่ใกล้ไม่ไกลคุณนักข่าวก็รู้จักดีด้วยค่ะ"
"หูยย...พูดซะอยากรู้ตอนนี้เลยนะคะคุณใบหยก"
พี่นับล่าก็อยู่ในวงการนี้เหมือนกันนักข่าวก็รู้จักเป็นอย่างดี คุณพ่อของพี่นับล่าทำธุรกิจปางไม้ส่วนคุณแม่ก็มีร้านเพชรใหญ่ที่สืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่นเรียกง่ายๆว่ารวยมากๆเลย
ฉันรู้ว่าคุณพ่อไม่พอใจฉันที่ฉันพูดออกไปว่ากำลังมีคนที่ดูใจอยู่แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไร ฉันไม่ชอบเลยกับการถูกบังคับให้แต่งงานกับคนนั้นคนนี้เพราะนี่มันยุคไหนแล้วมันควรที่จะหมดยุคคลุมถุงชนได้แล้ว ฉันรักใครฉันก็จะเอาคนนั้นส่วนคนที่ฉันไม่ได้รักฉันก็ไม่เอา ต่อให้เอามาประเคนแทบตายจะรวยล้นฟ้าหล่อแค่ไหนถ้าฉันไม่ชอบก็คือไม่ชอบ
- Writer
