“แหม ก็ใครจะไปคิดว่าคุณจะเด็ดจนพิงค์ลืมไม่ลงแบบนี้ ไม่เอาน่าอิฐ อย่าซีเรียสนักเลย เรามาสนุกด้วยกันอีกสักครั้งดีกว่า” พรรัมภาไม่ได้คิดอยากจะสนุกกับอัคคีเท่านั้น แต่รู้ดีว่าหมอหนุ่มทั้งหล่อและรวยมากแค่ไหน การได้สานสัมพันธ์กับเขาย่อมเป็นผลดีกับเธอ
“พิงค์! อย่าทำให้ผมต้องรู้สึกรังเกียจคุณเลย” อัคคีหันไปมองจ้องพรรัมภาด้วยสายตาจริงจังบ่งบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น จนหญิงสาวถึงกับหน้าเสียทันที
“อะไรกันคะ ทำไมต้องพูดจาแรงๆ แบบนี้ด้วย ในเมื่อคืนนั้น เราสองคนก็ไปได้ดี ทำไมคุณถึง…”
“เพราะผมไม่ได้ต้องการสานสัมพันธ์กับใคร และเรื่องของเรามันก็จบตั้งแต่คืนนั้น จบไหม” เน้นชัดอีกครั้ง จะว่าเขาเลวก็ได้ แต่อย่างน้อยก็ไม่เคยโกหกใคร หากพรรัมภาไม่เต็มใจแต่แรก เขาก็ไม่บังคับเธอ
“อิฐ!” พรรัมภาจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ เขามันโง่แท้ๆ นี่เธออุตส่าห์มาถวายตัวให้ถึงที่ยังกล้าปฏิเสธกันอีกหรือ
“ไปซะเถอะ อย
