“ต้องการเฮียไหม” เขาเอ่ยถามอย่างเป็นต่อ พริมาตัวสั่น ใบหน้าแดงก่ำ ร้อนผ่าวลามไปถึงใบหู กอดตัวเองเอาไว้ด้วยมือที่สั่นระริก
“เฮีย...” เธอยังไม่เสร็จและไม่ถึงด้วย เขาแกล้ง พริมารับรู้โดยนิสัยอยากเอาชนะของเขา
“กลับกันได้แล้ว” เขารั้งเธอออกมาจากห้องน้ำ พริมาผวากลัวใครเห็นเข้า
“เฮียคะ” เธอตัวสั่น
“ไหนบอกจะยอมทุกอย่าง ยังอาลัยอาวรณ์หนุ่ม ๆ พวกนั้นอยู่อีกรึไง”
“เปล่าค่ะ แต่จู่ ๆ พรีมหายไป เขาจะวุ่นวายตามหากันไหมคะ”
“สำคัญถึงขนาดจะมีคนตามหาเชียวหรือ” เขาดึงเธอออกมาทางหลังร้าน พริมาดีใจที่ไม่มีคนที่บริษัทเห็นเธอ เพราะอยู่อีกห้องหนึ่งเป็นส่วนตัว ธามตั้งใจจองโต๊ะที่ต้องการความเป็นส่วนตัว ไม่วุ่นวายกับโต๊ะอื่น
“โทร. หามันสิ บอกว่าเธอจะกลับไปกับผัวก่อนไม่ต้องตามหา” ประโยคประชดประชันของเถื่อนทำให้พริมาต้องเผลอค้อนเขาออกมา
เขากระชากรถออกด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เธอถึงกับผวา ดีที่รีบรัดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้
