MINT ACADEMY 5: CHAOS

CHAPTER 10: THE OVERPASS

Napahawak na lamang ako sa aking sintido at marahan itong hinilot dahil sa dami ng problema na kinakaharap namin ngayon. Sa sobrang dami, hindi na namin alam kung alin pa dito ang dapat naming unahin.

First, my dad and my brother's dissappearance. Hindi pa namin alam kung saan sila nagpunta.

Second, my mom's AI. Nawala din ito at hindi din namin alam kung saan hahanapin. Since it's an AI, we have a lead kung nasaan ito but we don't know kung saang parte ng bansa.

Third, nagkakagulo ang buong bansa dahil sa pagkamatay ng presidente. Sino ba naman ang hindi magugulantang hindi ba? Napag-usapan na namin ng mga investigator na hindi namin ilalabas ito sa publiko but then, because of the unknown, nalaman ng publiko.

Fourth, nag-aaway away ngayon ang mga pulitiko dahil sa kung sino ba dapat ang maupo. According to our law, the vice president will likely to be the next one but since the last president's death is a murder the vice-president is under survaillance. Siyempre, isa siya sa pagbibintangan ng mga tao. These opposite side will really do everything para lang maging pabor sa kanila ang lahat.

Our country's pillar are starting to collapse.

Lastly, hinahanap din namin ang babaeng nagbigay ng letter sa amin and to our surprise, hindi talaga siya estudyante ng academy. Hindi alam ni ate Raquel kung paano ito nakapasok sa academy and heck, she's really doing her best to maintain the academy. Sobra din ang ginagawa niya since wala si kuya Jared dito.

"Alam ninyo? Hindi ko talaga alam kung bakit lapitin kayo ng gulo." Iyan ang nasabi sa amin ni ate Raquel kanina noong bumisita kami sa kanya.

Haggard na haggard na siya at parang konti na lang makakapatay na. I know na once na bumalik na sila kuya Jared for sure, sobrang daming ratratan na mangyayari.

"Hey," Nginitian ko si Henry at saka naman siya umupo sa tabi ko, "Do you not feeling well?"

"Alam mo Henry, konting konti na lang matatanggal ko na iyang dila mo."

Nanlaki naman ang mga mata niya at pinilit kong hindi matawa, "What? Why?"

"Kung maka-English ka naman. Pwede ba? Paki-tagalog na lang?" Sambit ko pa at hinilot hilot ko ang sintido ko.

He chuckled, "Sorry, nasanay lang." At umayos naman siya ng upo, "So, anong problema?" Nakangiti pa niyang tanong ulit sa akin.

Bumuntong hininga muna ako bago ako nagsalita. "Sa sobrang dami ng problema sa mundo ngayon hindi ko alam kung dapat ko pa ba ito problemahin."

Tinaasan naman niya ako ng kanang kilay, "Ano ba ang pino-problema mo?"

I sighed, "Being pretty,"

Sandali siyang natigilan sa sinabi ko at tinitigan ako. I can see through his eyes telling me that are-you-kidding. Natawa naman ako sa naging reaksyon niya at napailing na lang siya.

"Hindi ko alam kung saan mo nahuhugot iyang lakas mo sa pagbubuhat mo ng bangko mo."

Napangiti naman ako, "Sobrang dami na kasing nangyayari. I just want to laugh kahit saglit lang."

Tumango naman siya, "Kung sabagay. Anyway, babalik tayo sa dorm mamaya."

Tumango naman ako, "Yeah, hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ng classmates nating kapag bumalik tayo doon. You know, feeling ko kasi nagkaroon na ng lamat yung relasyon natin sa kanila dahil sa pagtutol natin sa mission team."

"Naiintindihan naman nila,"

"Pardon?"

"Naiintindihan nila iyon. Hindi lang halata pero naiintindihan nila iyon. Kaya nga hindi na nila tayo kinulit tungkol doon. They know that we went through a lot and being in the mission team means danger kaya naman hindi na nila ipinilit iyon sa atin."

Bumuntong hininga naman ako at saka natahimik. Kung sabagay, hindi naman mga tanga ang classmates namin para hindi nila maramdaman na ginagawa lang namin iyon para maprotektahan sila. I mean, they don't know who's the real enemy. Also, wala silang alam sa pinagdaanan namin kaya naman hindi nila kami masisisi if ever na hindi na nga namin ibalik ang mission team.

Isa din sa dahilan is wala si kuya Jared para i-approve ang mission team this time. Kahit nandiyan si ate Raquel hindi naman saklaw sa trabaho na binigay sa kanya ang pag-approve ng team. Kaya useless din kahit pilitin nila kami.

Ah, wait.

"Oo nga pala Hen," Napabaling naman ang atensyon niya sa akin na kanina ay nasa telebisyon. "Ano na pala balita sa gobyerno natin? Are they still fighting?"

Pinatay muna ni Henry ang telebisyon at saka humarap sa akin at bumuntong hininga. "Eto ang ayaw ko sa gobyerno natin,"

"Huh? Bakit may nangyari ba?"

Umiling naman siya, "Walang nangyari at ganoon pa rin. What I mean is, they all wanted to be the president. Kahit na ang nasa law natin ay obviously na ang vice ang papalit para sa kampo ng President eh ang Vice-President ang pinaka suspect sa lahat. Vice versa,"

I scowled, "So you mean na para sa kampo ng Vice-President ay ayaw lang ibigay ng kampo ng President ang posisyon?"

Henry nod his head lightly and then he sighed, "Most likely, yes," and faked a smile.

Oh gosh, what kind of government is this? I mean, I'm not anti-government, I don't have any grudge against them. They can do whatever they like or whatever they want basta wala lang silang masaktan na iba but then, this? This is beyond my expectation. Sobra naman ata ang pagkagahaman nila.

"By the way," Napabalik naman ang atensyon ko kay Henry. "We're going to the President's funeral tomorrow."

"Do we really need to go there? I mean, yeah, we have the rights to go there but then, do we really have to?" I whined.

He laughed lightly and then shrugged his head at me, "We don't have a choice. Kung hindi tayo pupunta baka sabihin ng iba na wala lang sa atin ang pagkamatay ng Presidente. Also, it will avoid us a trouble."

"You mean being one of a suspect," I rebutted.

Mahina naman syang tumango saka ngumiti sa akin. "Well, I have to go," And he stood up and smiled at me, "I still have to pick Yana. You know, she's busy being a substitute teacher."

I chuckled, "Yeah, right. Go on," I said and he left me.

I leaned my head at the inside back part of the sofa and sighed.

Nakakailang buntong hininga na ba ako sa araw na ito? Oh gosh, sana ito na ang pinaka malas na taon sa buong buhay ko.

I looked at my left side and saw my family picture. "Mom, dad, bro, nasaan na kayo? Bakit iniwan ninyo ako?"

Sa sobrang pag-iisip ko hindi ko namalayan na lumuluha na pala ako. I really do miss them so bad. I really want to hug them so bad, I want to be with them, but I don't know why I am the only one left here. Am I bad para iwan ninyo ako mag-isa dito? Or you just don't want me at all?

"Oh my gosh! Akesia! Are you alright?!" Someone crowed.

Napatingin naman ako sa babaeng biglang nagsalita. "Jullia, can you please tone down your voice? It's just a tear. Gosh, kung maka-react ka naman akala mo naman katapusan na ng mundo."

"But the end of the world is really near," She mumbled.

I glanced at her and smiled, "It's still to early to say that the world will end." "But the bible..."

"I know, the bible's prediction is already happening now. But what can we do? Kung bababa na nga Siya then we just have to give all our faith to Him."

She bit her lower lip, "Whatever, I still have my faith on Him anyway."

I crossed my arm and a smile plastered on my face, "So, what brings you here?"

"Nothing, just checking on you. Oo nga pala, mag-ready ka na rin. Aalis tayo."

My forehead creased, "And where are we going?"

She shrugged her shoulders, "I don't know. Iyon lang ang sinabi sa akin ni Min at Kass e. Maybe, we're going somewhere kung saan tayo makakapag-relax kahit saglit."

I laughed softly, "May place ba talaga na pwede tayong mag-relax?"

"Of course! Itong room na ito, relax din naman tayo dito 'di ba?"

Napailing na lang ako at nagsinunod na lang ang sinabi ni Jullia.

"So, saan tayo pupunta?" I asked.

Nasa kotse kaming lahat ngayon and we make sure na yung driver namin ay siya talagang driver na binigay sa amin ni ate Raquel. Hindi kasi din daw ni ate Raquel makakaya once na may nangyaring hindi maganda sa isa sa mga verdant. It's a rule to protect us, hindi nga lang namin alam.

"Didn't I tell you that we're going to the President's funeral?" Henry said.

My mouth opened and closed again. Oh heck, I wanted to cursed him but then I prevent myself from doing that. Ang sabi lang kasi niya kanina ay pupunta kami doon sa funeral pero hindi niya sinabi kung anong time! Iyon pala pag alis na pag alis niya sa laboratory ay iyon na pala ang time para mag prepare.

I sulked, "Tell me next time the time when we're going to leave."

Mahina naman siyang natawa sa akin, "Well, sorry about that."

Nanahimik na lang kami at napapikit naman ako ng mata. Wala na kasing may gustong dumaldal pero may nangyaring hindi maganda nang idilat ko ang mga mata ko.

Papalapit na kami sa isang overpass nang bago pa man kami makarating doon ay may bumagsak na isang katawan sa harapan ng kotse namin. Napasigaw din naman kami dahil sa gulat at the same time napa-preno din naman ang driver namin ng biglaan dahilan para marahas kaming matulak paunahan. Buti na lang talaga naka-seatbelt kami.

"What the hell is that?!" Nag aalalang tanong ni Yana.

Dugo na lang ang nasa windshield ng sasakyan namin and probably, ang katawan ay nasa lapag na ng kalsada.

Kaagad kaming bumaba sa sasakyan at marami na din ang taong naki-usyoso. Ang traffic din ay bumagal sa linya namin. Double lane naman ang direction namin pero dahil na nga sa pakiki-usyoso ay nagkaroon na ng traffic.

Na-curious ako sa naging reaksyon ng mga kaibigan ko nang makita nila ang katawan ng nalaglag mula sa overpass and then I also looked at it. Halos mawala naman ang lakas sa buong sistema ko sa nakita ko.

"Mom..."

Kahit hinang hina na ako ay pinilit ko na maglakad papunta sa babaeng nakahandusay sa kalsada. Nararamdaman ko ang panginginig ng buong kalamnan ko.

Napansin ko naman na may gumalaw sa taas ng overpass at iisang tao lang ang nandoon. Hindi ko mawari kung isa siyang babae o lalaki because that person is wearing a cape and it really hide his or her posture. When I saw his lips, feeling ko nawala lahat ng panghihina ko at napalitan ng galit.

I saw how she smirk at me, I saw how she gave me a smug smile. At kahit na hindi ko nakita ang buong itsura niya alam ko na kung ano ang reaksyon niya nang makita niya na nakatingin ako sa kanya.

She mouted a words and I came into one conclusion.

"Organization," I mumbled.

Tuluyan na akong tinakasan ng lakas ko at napaupo na lang ako sa kalsada habang hinahayaan na dumaloy ang luha sa aking mga mata. Is this the consequence for messing with them? Is my family's life is the p*****t for what I've done?

Wala akong marinig. Tiningnan ko ang mga kaibigan ko at nakita kong nag-aalala sila sa akin pero hindi ko marinig ang sinasabi nila. I feel like I became a deaf. All I can here is the whispering of the people around me, all I can see is my mother's body lying on the ground.

"Mom," I tried to crawl towards her but then someone grab me. "No, please, let me hold her hand, please." I begged.

Even how many times I begged that person never let me hold my mother's hand. A minute later may mga dumating na para mag-responde. An ambulance and a police car came into the scene.

The doctor in an ambulance examine my mother and immediately ordered his colleagues to put her inside the ambulance.

"Mom," I mumbled.

I really do wanted to shout and run towards her but I can't. I just can't.

"You know the patient?" The doctor asked me.

I nod, "My mom." I said softly.

He nod at me and let me follow him inside the ambulance and Jullia came with me. He told me that my mom still had a pulse on her but it's really faint. Kung hindi siya maidadala agad sa ospital baka bawian na siya ng buhay.

"Oh, God," I held my mother's hand and put it on my forehead, "Be well, mom. I'm here. Your daugther's here. I will never leave your side." I whispered through her ears.

"Oh gosh! She's awake," Jullia exclaimed when she saw how my mom responsed to my words.

"This is a good sign. Keep on talking to her until we reach the hospital." The doctor commanded.

I do as he said. While holding her hand I saw something in her sleeves. When I reach for it, it's a micro sd card. Palihim ko iyong kinuha at saka ko ulit siya kinausap. We came into the hospital as early as what he expected. My mom went into a emergency room and the doctor immediately asked my relationship to my mom. At first, hindi sila naniwala sa akin but then, I have my phone with tones of memories with my family. The doctor asked for my dad and all I can say is that, we don't know where he is right now.

After some process they finally operate my mom.