“ป๊ะป๋า ฮึก ๆ ป๊ะป๋าอยู่ไหน ฮือ...”
ยายหนูร้องไห้โฮ มองหาป๊ะป๋าไปทั่ว
“หม่ามี้ขา ป๊ะป๋าของหนูอยู่ไหน ฮึก ๆ ฮือ... ป๊ะป๋าขา”
กมลฉัตรโอบกอดลูกไว้เต็มวงแขน เธอกดศีรษะยายหนูไว้ ให้ลูกซุกหน้ากับอ้อมอก น้ำตาเปื้อนเต็มดวงหน้าเนียนไม่ต่างจากลูกสาว เธอเพ่งสายตามองหาเขาอย่างมีความหวัง
“แสน! แสน!!”
กมลฉัตรไม่เคยตะโกนเสียงดังขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เธอตะโกนเรียกจนเสียงหาย พอไม่เห็นเขาก็รู้สึกเหมือนใจจะขาด หวาดกลัวจนใจสั่น ขาแทบไม่มีแรงยืน
“อีฉัตร!”
เสียงตะโกนเรียกที่ดังขึ้นข้างหลัง ทำให้กมลฉัตรหันไปมอง
“ไอ้โหน่ง”
“อีห่า มึงโทร. ไปฟ้องแม่กูเหรอว่ากูมาขอเงินมึง มึงทำให้กูโดนด่า”
ไอ้โหน่งยกมีดอีโต้ที่กำไว้ในมือชี้มาทางกมลฉัตร หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอกอดลูกไว้อย่างปกป้องหวงแหน ก้าวถอยหลังหาทางหนีทีไล่
“มึงรวยจะตาย กูขอใช้แค่ร้อยสองร้อยมึงก็หวงเหรอ แล้วร้านเนี่ยก็เงินลุงกูทั้งนั้น มึงไม
