ตอนที่ 4
1021 Words
เมื่อขึ้นมานั่งบนรถแท็กซี่ และบอกจุดหมายปลายทางเรียบร้อยแล้ว กมลฉัตรก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอนั่งนิ่งอยู่สักพักจึงล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าถือออกมา วันหยุดสองวันนี้ เธอยังไม่พร้อมจะพูดคุยกับแสนกล้า ดังนั้นหญิงสาวจึงบล็อกเบอร์โทร. บล็อกแชต บล็อกทุกช่องทางการติดต่อ หวังว่าก่อนถึงวันจันทร์ เธอจะคิดออกว่าควรจะพูดกับเขาอย่างไรดี
กมลฉัตรกำโทรศัพท์ไว้ในสองมือ นึกถึงเมื่อคืนแล้วสองแก้มก็ร้อนผ่าว เธอหลงระเริงไปกับเขา แถมยังขึ้นเองด้วย ทั้งที่เป็นครั้งแรกของเธอแท้ ๆ
กมลฉัตรถอนหายใจอีกครั้ง พอดีกับเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น เธอหลุบตามองหน้าจอ พอเห็นว่ายายโทร. มา เธอจึงรีบสไลด์นิ้วบนหน้าจอเพื่อรับสาย
“ยายจ๋า... คิดถึงฉัตรเหรอ”
“ฉัตร...” ยายเรียกมาตามสาย แล้วก็เงียบไป
“ยายเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ยายไม่เป็นอะไร ฉัตรเอ๊ย! กลับบ้านเรานะลูก กลับมาหายาย ฮึก”
“ยายเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”
“ฉัตร... ตั้งสติดี ๆ นะลูก พ่อกับแม่ของฉัตรเสียแล้ว กลับมาหายายนะลูก กลับบ้านเรา กลับมาเร็ว ๆ กลับมาหายาย”
พอยายพูดจบ กมลฉัตรก็ได้ยินเสียงผู้คนรอบข้างพากันร้องเรียกยาย แล้วสายก็ตัดไป
ยายล้อเล่นเหรอ? หรือตอนนี้เธอกำลังฝันไป
กมลฉัตรลดมือลงมาวางบนตัก เธอกำโทรศัพท์ไว้ในมือและบีบมันแน่น หญิงสาวนั่งเงียบเพราะตกใจข่าวร้ายจากทางไกล รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เจ็บตรงอกข้างซ้ายเหมือนถูกใครเอาค้อนทุบแรง ๆ
เสียงวิทยุในรถแท็กซี่ : ผู้ตายชื่อนายกมลกับนางฉัตรลดา ฝ่ายชายเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมชื่อดัง คนยิงคือนางฉัตรลดาเป็นภรรยาของผู้ตาย เหตุเกิดเมื่อคืน เธอจ่อยิงสามีคาบ้านพัก แล้วยิงตัวตายตาม คาดว่าสาเหตุน่าจะมาจากเรื่องชู้สาว เพราะฝ่ายชายมีผู้หญิงมาติดพันหลายคน...
กมลฉัตรนั่งนิ่ง น้ำตาไหล ทว่าไร้เสียงสะอื้น เธอกลั้นหายใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ ปาดน้ำตาด้วยหลังมือ แล้วบอกแท็กซี่ว่า
“คุณลุงคะ เปลี่ยนไปสนามบินนะคะ”
แสนกล้าหงุดหงิดและหัวเสียมากที่ติดต่อกมลฉัตรไม่ได้ เขาอยากพูดคุยตกลงกับเธอให้ชัดเจน เขารู้ว่าเมื่อคืนเป็นครั้งแรกของเธอ จึงรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่ทำแบบนั้นกับเธอ อยากจะถามเธอว่าจะเอายังไงก็ว่ามา อยากให้รับผิดชอบ เขาก็จะรับผิดชอบ อยากให้บอกพ่อกับแม่ยกขันหมากไปสู่ขอ เขาก็จะทำ แต่ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาบนโซฟาในเช้าวันนั้น กระทั่งวันนี้ที่เขามาทำงาน เขาก็ยังติดต่อเธอไม่ได้ เพราะหญิงสาวลางาน เช้าวันนั้นเขาไปหาเธอที่คอนโดฯ เธอก็ไม่อยู่ แบบนี้เหมือนเธอจงใจหลบหน้าเขาอย่างไรอย่างนั้น
“เป็นอะไรครับพี่แสน หงุดหงิดอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าบูดเหมือนตูดลิง” รุ่นน้องที่ทำงานเอ่ยแซว เมื่อเห็นแสนกล้าหน้าบูดบึ้งตั้งแต่เช้ายันบ่าย
แสนกล้ามองหน้าคนถามแล้วถอนหายใจแรง แต่ไม่ยอมตอบ ไม่ยอมพูดอะไร เขาหันหน้าเข้าจอคอมพิวเตอร์ ทำงานต่อไป พอรุ่นพี่ไม่ตอบ รุ่นน้องก็ไม่ถามต่อ เพราะกลัวจะถูกเตะ
แสนกล้านั่งทำงานด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เขาไม่ค่อยมีกะจิตกะใจทำงานเท่าไร ไม่มีสมาธิเลย ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หยิบโทรศัพท์มือถือโทร. หากมลฉัตรอีกครั้ง และก็เหมือนเดิม... เขาติดต่อเธอไม่ได้
“หรือว่า แอบหนีกลับบ้านไปแล้ววะ” เป็นสมมุติฐานที่เป็นไปได้น้อยที่สุด แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลย
แสนกล้าตัดสินใจโทร. หามารดา แต่ท่านไม่รับสาย เขาจึงโทร. หาบิดา รอสายครู่เดียว ท่านก็รับสาย
“ว่าไงแสน มีธุระอะไรหรือเปล่า”
แสนกล้าขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะเขาได้ยินเสียงคนหลายคนคุยกันดังเข้ามาในสายด้วย
“พ่ออยู่ไหนเนี่ย ทำไมมีเสียงคนคุยกันหลายคน”
“อยู่บ้านแม่ใหญ่นวล มาช่วยงาน แม่เอ็งก็มา ช่วยงานอยู่ในครัวโน่น”
“ช่วยงานอะไรกันครับ ผมไม่เห็นรู้เรื่อง”
พ่อเขาเป็นกำนัน การไปช่วยงานชาวบ้านถือเป็นเรื่องปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือท่านไปช่วยงานที่บ้านของแม่ใหญ่นวลซึ่งเป็นยายของกมลฉัตร บ้านของกมลฉัตรจัดงานอะไร เขาไม่เห็นรู้เรื่องเลย
“งานศพลดา แม่ของฉัตรไง นี่เอ็งไม่ดูข่าวเลยเหรอ ข่าวออกดัง”
“น้าลดาเสียแล้วเหรอครับ”
“ไม่ใช่แค่ลดา ผอ.กมล ก็ตายแล้ว ตายวันเดียวกัน แต่แยกจัดงานศพ เพราะฝ่ายญาติพี่น้องของ ผอ.เขาไม่พอใจที่ลดายิง ผอ.เห็นว่าตัดขาดกันไปเลย ไม่นับญาติกันแล้ว”
“ฉัตรอยู่ที่นั่นไหมครับ”
“ก็ต้องอยู่สิวะ ฉัตรมาถึงบ้านตั้งแต่วันก่อนแล้ว มาจัดการเรื่องเอาศพออกจากโรงพยาบาล และจัดงานศพให้แม่ ส่วนศพของ ผอ.ก็ยกให้ญาติฝ่ายนั้นเขาจัดการกันเอง ไม่ยุ่งไม่เกี่ยวกัน ฉัตรมันไม่ร้องสักแอะ แต่แววตาเศร้ามาก ใคร ๆ ก็เป็นห่วงมัน ภายนอกมันดูเข้มแข็ง แต่ไม่รู้ข้างในเป็นยังไง”
กำนันไสวพูดไปยืดยาว กว่าจะรู้ตัวว่าลูกชายวางสายไปแล้วก็ผ่านไปเป็นนาที
แสนกล้าเข้าพบหัวหน้างานเพื่อขอลากิจ โดยขอลาไปร่วมงานศพของแม่ของกมลฉัตร แต่หัวหน้างานไม่อนุมัติ เพราะวันนี้พนักงานในแผนกเกิดอุบัติเหตุมอเตอร์ไซค์ล้มพร้อมกันสองคน อีกอย่างเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์กับคนตาย ไม่ได้เป็นญาติพี่น้องกัน เป็นแค่คนรู้จัก หัวหน้างานจึงไม่ให้ลา
- Writer
