“เป็นคำถามที่ใจดำมากเลยนะ ฉันขับรถพาเธอไปส่งขนมตั้งไกล เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมด ขอนั่งพักหน่อยสิ”
“พักตั้งนานแล้ว ข้าวก็กินแล้วด้วย กลับได้แล้วมั้ง”
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว เขาควรกลับไปได้แล้ว จะมานั่งอยู่ทำไม บ้านช่องตัวเองก็ไม่ใช่
“ป๊ะป๋าไม่นอนกับเราเหยอคะ”
ตาหวานถามแล้วก็มองหน้าป๊ะป๋ากับหม่ามี้สลับกัน
“ตาหวานอยากให้ป๊ะป๋านอนด้วยเหรอครับ”
แสนกล้าถามยิ้ม ๆ กมลฉัตรขึงตาดุมองป๊ะป๋าของลูก ตาหวานพยักหน้า
“หนูอยากให้ป๊ะป๋านอนด้วยค่ะ ให้ป๊ะป๋านอนกับเราได้ไหมคะหม่ามี้”
“ไม่ได้ค่ะ ป๊ะป๋าต้องกลับไปนอนกับปู่กับย่า”
“ไม่ได้เหรอคะ”
ตาหวานถามแล้วทำหน้าเศร้า
“นอนได้ครับ”
“แสน” กมลฉัตรอยากจะกินหัวคนที่ตามใจลูกไปทุกอย่าง เรื่องอมยิ้มเธอยอมเขา แต่เรื่องให้เขานอนด้วยเธอไม่ยอมแน่นอน
“ฉันขอเอาลูกเข้านอนได้ไหม ฉันอยากเล่านิทานให้ลูกฟัง ลูกหลับแล้วฉันก็จะกลับ”
“ป๊ะป๋าเล่านิทานเป็นเหย
