กมลฉัตรได้ยินที่สองพ่อลูกคุยกันเต็มสองหู หญิงสาวจิกตาดุใส่คนเป็นพ่อ แสนกล้าพยักพเยิดบอกให้ตาหวานมองหน้าหม่ามี้ ตาหวานหันไปมองหม่ามี้ พอเห็นหน้าดุ ๆ ของหม่ามี้แล้ว เด็กน้อยก็ยกสองมือขึ้นมากุมแก้มแล้วทำตาโต
“น่ากลัวฉุด ๆ เลยค่ะป๊ะป๋า”
กมลฉัตรอยากจะด่าแสนกล้ามาก ๆ แต่ก็ต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้ เธอจะไม่ด่าพ่อของลูกต่อหน้าลูก เพราะไม่อยากให้ลูกได้ยินคำพูดไม่ดี เดี๋ยวลูกจะจำไปพูด
“ป๊ะป๋าขอช่วยหม่ามี้ทำงานก่อนนะครับ ตาหวานไปนั่งรอที่โซฟานะลูก”
“ป๊ะป๋าจะทำงานเหรอคะ”
“ครับ”
“หนูเติมพลังให้นะคะ ป๊ะป๋าจะได้มีพลังเยอะๆ จะได้ทำงานเก่ง ๆ”
ตาหวานใช้สองมือป้อม ๆ ของเธอตะปบแก้มของป๊ะป๋า แล้วจุ๊บเหม่งป๊ะป๋าเสียงดังจ๊วบ ยายหนูยิ้มกว้างอย่างน่ารัก ดวงตาแป๋วแหววเป็นประกายระยิบระยับ
“ป๊ะป๋ามีพลังหรือยังคะ”
แสนกล้ายิ้มเต็มใบหน้า
“มีแล้วครับ ป๋ามีพลังสุด ๆ เลยครับ แล้วตาหวานล่ะ อยากเติมพลังไหม ป๊ะป๋าจ
