“พูดแล้วนะคะ พี่หมอต้องมาอุดหนุนฉัตรประจำนะ ค่าขนมตาหวานขึ้นอยู่กับความเมตตาของลุงหมอนะคะ”
หมอมาวินหัวเราะชอบใจ แล้วหันมาคุยกับเด็กน้อยที่เขาอุ้มอยู่เต็มอ้อมอก
“ลุงหมอต้องไปทำงานแล้วนะครับ เอาไว้ลุงหมอจะแวะมาหาใหม่นะครับ จะมาสนับสนุนค่าขนมตาหวานบ่อย ๆ”
“ขอบคุณนะคะลุงหมอ ฉะหวัดดีค่ะ” ตาหวานยกมือน้อยป้อม ๆ ขึ้นมาไหว้ลุงหมอ
พอลุงหมอวางเธอลง แล้วหยิบเอากาแฟกับถุงขนมเดินไปที่ประตู ตาหวานก็รีบวิ่งไปเลื่อนประตูเปิดออกให้ลุงหมอ
“บ๊ายบายนะคะลุงหมอ”
“บ๊ายบายครับตาหวาน พี่ไปก่อนนะครับฉัตร”
“ค่ะ พี่หมอ ขอบคุณที่แวะมาอุดหนุนนะคะ แล้วแวะมาอีกนะคะ”
“มาอีกแน่นอนครับ”
พอหมอมาวินเดินผ่านประตูไปแล้ว ตาหวานก็เลื่อนประตูปิด แล้วหันกลับเข้ามาในร้าน แต่พอเห็นป๊ะป๋ายืนมองเธออยู่กลางร้าน เด็กหญิงตัวน้อยก็รีบวิ่งไปหาหม่ามี้ที่หลังเคาน์เตอร์
“หม่ามี้ขา ป๊ะป๋าน่ากลัวจังเลยค่ะ”
กมลฉัตรยิ้มอ่อนโยนให้ลูกสาว แ
