ไคลน์ขู่เสียงต่ำ ดวงตาสีน้ำเงินของเขาบ่งบอกชัดว่าหากแพททริกยังอยู่ยั่วโมโหเขาอีก ไคลน์จะไม่ทำแค่ชี้นิ้วไล่อีกต่อไป ส่งผลให้แพททริก แมคคอลได้แต่เดินออกไปจากห้องทำงานของอีกฝ่ายด้วยท่าทีโกรธเคืองหัวฟัดหัวเหวี่ยง จากคนที่ตั้งใจจะมายั่วโมโหไคลน์ กลับกลายเป็นว่าตนเองดันโกรธแทนเสียนี่
แพททริกคิดอย่างโมโห และเมื่อกำลังเดินตรงไปยังทางออก จู่ๆ ประตูห้องที่อยู่ถัดจากห้องทำงานของไคลน์ก็เปิดออก ชายหนุ่มหยุดชะงัก มองคนที่จ้องมองเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกที่เห็นเขาเข้า แพททริกมองตอบเธอดวงตาหรี่แคบลงราวกับกำลังประเมินอะไรสักอย่าง
ตรงหน้าเขาในตอนนี้คือหญิงสาวใบหน้าเรียวสวยหวาน ใบหน้าของเธอเล็กกว่าฝ่ามือของเขาเสียด้วยซ้ำ เธอดูบอบบางและน่าทะนุถนอมเป็นที่สุด และดูบริสุทธิ์เสียจนไม่กล้าแตะต้อง ดวงตากลมโตสีดำสนิทราวกับนิลเนื้อดีคู่นั้นแวววาวน่าหลงใหล ทว่าการที่เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ก็ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเธอคือ...
