“ฉันยอมแพ้คุณแล้วไคลน์”
ไคลน์ขมวดคิ้วมุ่น มองท่าทางแปลกๆ ของหญิงสาวด้วยสีหน้าสับสนและงุนงง แต่แล้วเขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ เมื่อคำพูดราวกับหมัดเด็ดของมนสิการก็ดังขึ้นกระแทกโสตประสาทของเขา แม้ปากจะบอกว่าไม่เคยสนใจ ทว่าเมื่อได้ฟังเป็นครั้งแรกอย่างนี้ไคลน์ก็ยอมรับว่ามันทำให้เขาสั่นสะเทือนไปทั้งจิตใจ
หัวใจของเขาสั่นไหวและปวดหนึบอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ...หรือจริงๆ ต้นเหตุมันจะเป็นเพราะคำพูดที่แสดงออกถึงความรู้สึกอย่างหนักแน่นของมนสิการ
“อยากจะทำอะไรก็เชิญ แต่จำเอาไว้ว่าไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่มีวันรักคุณ”
ไคลน์นิ่ง จ้องมองมนสิการที่มองตอบเขาด้วยสีหน้าเฉยชาที่ทำให้เขาปวดหนึบในหัวใจจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้เธอพูดฝ่ายเดียว
“ฉันรักคุณไม่ได้หรอกไคลน์ เพราะฉันเกลียดคุณมาก”
“…”
“เกลียดจนเจ็บหัวใจไปหมดเลย”
พูดจบเธอก็ปลดมือเขาออกจากไหล่เล็กของเธอช้าๆ แล้วเดินผ่านไคลน์ไปโดยทำราวกับ
