คฤหาสน์เพนเดิลตัน
กว่าไคลน์จะออกจากสำนักงานใหญ่เพื่อกลับบ้านก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มเข้าไปแล้ว ชายหนุ่มส่งกระเป๋าเอกสารให้แก่บัตเลอร์ซึ่งยืนรอรับหน้าคฤหาสน์ก่อนจะก้าวตรงไปช้าๆ เพื่อขึ้นยังไปห้องนอนของตนเอง ทว่าไคลน์ก็ต้องเปลี่ยนทิศทางจากที่เดินตรงไปยังบันไดเปลี่ยนไปยังห้องนั่งเล่นเล็กๆ แทนเมื่อหางตาเห็นร่างเล็กๆ ของเด็กชายเมธัสกำลังวิ่งเล่นกับพี่เลี้ยงอย่างสนุกสนานพร้อมกับผู้เป็นมารดา
ไคลน์มองภาพนั้นแล้วอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ชายหนุ่มก้าวตรงไปยังเด็กชายแล้วเอ่ยทักทายอย่างอารมณ์ดีทันที
“ว่าไงเจ้าหนู”
“สวัสดีฮะคุณลุง”
เด็กชายเมธัสส่งยิ้มให้ไคลน์ พร้อมกับยกมือไหว้อย่างสวยงามตามที่ผู้เป็นมารดาเคยสอน
“คุณลุงงั้นเหรอ?” ไคลน์ทวนคำ คิ้วเข้มขมวดมุ่น เค้าหน้าอารมณ์ดีเมื่อสักครู่เริ่มจางหายไปไม่มีเหลือ
เด็กชายเมธัสคิดว่าไคลน์พูดกับตนเอง จึงพยักหน้ารับหงึกๆ พร้อมกับพูดว่า “ก็…คุณลุงเป็นคุณลุงนี่ฮะ
