กรงรักร้าย

บทนำ สู่...ฝันร้าย

เธอคู้ตัวกอดเข่าร้องไห้อย่างเสียขวัญ...

มนสิการไม่คิดว่าตัวเองจะโชคร้ายเช่นนี้ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือเธอกำลังเดินอยู่ริมถนนเปลี่ยวในระหว่างทางกลับที่พัก ก่อนจะมีผู้ชายสามคนเดินสวนกันมา แต่แล้วหนึ่งในนั้นกลับเดินมาดักหน้าของเธอพร้อมกับคว้าคอเธอเอาไว้โดยเร็ว ทุกอย่างเกิดขึ้นในเสี้ยววินาที สิ่งสุดท้ายคือเธอรับรู้ว่าตนเองกำลังดิ้นรนในขณะที่พวกเขาเอาอะไรไม่รู้อุดจมูกของเธอ กลิ่นฉุนจัดขึ้นจมูกนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้ก่อนจะหมดสติ เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองถูกขังอยู่ในห้องเล็กๆ แคบๆ แห่งนี้ กลิ่นเหม็นอับของมันทำให้เธอแทบอ้วก ทว่าไม่นานเธอก็เริ่มประมวลผลได้ว่าตนเองน่าจะถูกจับตัวมา แต่ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นจับเธอมาด้วยจุดประสงค์ใด

และไม่ว่าจุดประสงค์ของคนพวกนั้นคืออะไร มนสิการรู้ดีว่านั่นย่อมไม่ใช่เรื่องดี สมองของเธอก็คิดแต่เรื่องเลวร้ายจนในที่สุด มนสิการก็ได้แต่คู้ตัวกอดเข่าร้องไห้อย่างเสียขวัญ

เธอกลัว...กลัวมากเสียจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี ทั้งๆ ที่เธอเพิ่งมาอยู่ที่อเมริกาไม่กี่เดือนเท่านั้น เธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่เคยมีประวัติขัดแย้งกับใคร จู่ๆ ทำไมถึงถูกจับตัวมาเช่นนี้ได้ แล้วพวกนั้นจะจับตัวเธอมาเพื่ออะไร

ฆ่าข่มขืน?

ขโมยอวัยวะ?

หรือจะบังคับให้เธอขายตัว?

สมองของมนสิการวนเวียนคิดถึงแต่ความเป็นไปได้เหล่านั้นอยู่ตลอดเวลา ความกดดันที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวในห้องที่มีเพียงแสงสีส้มสลัวๆ ของห้องปิดทึบทำให้เธอสติแตกแทบเป็นบ้า เธอไม่รู้ว่าตัวเองจมอยู่กับน้ำตามาเท่าไรแล้ว เพราะไม่อาจรู้วันเวลาได้เลย

สิ่งเดียวที่เธอรู้ก็คืออยู่ในนี้มานาน...นานมาก ขนาดคนที่เอาข้าวเอาน้ำมาส่งให้เธอก็ไม่มี เพราะพวกเขาใช้วิธีการวางห่อขนมปังและน้ำดื่มขวดใหญ่ให้เธอในมุมห้องเท่านั้น และมนสิการก็หดหู่เกินกว่าจะอยากดื่มกินอะไร

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากเข่าที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตาของตนเอง แต่แล้วเธอก็หันขวับจ้องมองประตูที่ปิดสนิทด้วยสายตาพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตา เมื่อรู้สึกว่ามีเสียงก๊อกแก๊กดังมาจากหน้าประตูเหล็กนั้น มนสิการกลั้นหายใจเมื่อแสงจากภายนอกสาดส่องเข้ามาจากภายใน เจิดจ้าเสียจนเธอตาพร่า

ความหวังที่จะหลุดพ้นไปจากห้องขังนี้ของเธอทอประกายโชติช่วงเสียจนหญิงสาวใจเต้นระรัว

เธอจะได้หลุดออกไปจากขุมนรกแห่งนี้แล้ว!

หลังจากที่ประตูเปิดออก เธอก็ถูกมัดมือ ปิดปากและปิดตาพาเดินไปไหนก็ไม่รู้ มนสิการพยายามขัดขืนแต่ผู้ชายหน้าเหี้ยมสองคนที่เธอได้เห็นหน้าพวกเขาเพียงไม่กี่นาทีก่อนจะถูกปิดตาก็บังคับลากเธอไปจนได้ ซึ่งเดินนานเท่าไรไม่รู้ จนในที่สุดเธอก็ถูกจบให้นั่งลงกับเก้าอี้ไม้แข็งๆ คนพวกนี้กระแทกไหล่เธอให้ทรุดลงนั่งอย่างรุนแรงจนเธอเจ็บร้าวไปทั้งตัวและหมดแรงดิ้นรนในทันใด

“จะใช้คนนี้แน่ๆ เหรอ”

ไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงของผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้พูดขึ้น หญิงสาวได้แต่ครางฮือในลำคอ และพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการจนกระทั่งถูกมือหนักๆ ตบลงบนไหล่เล็กบอบบางแล้วบีบไหล่เธอแน่นจนเธอได้แต่ครางด้วยความเจ็บ รู้สึกเปียกชุ่มทั่วบริเวณดวงตาเพราะน้ำตาที่ไหลรินลงมาด้วยความรู้สึกทั้งเจ็บและกลัว

“แต่ว่านังนี่จะใช้ได้เหรอ เราเพิ่งได้ตัวมันมานะ ยังไม่ได้ขัดเกลาให้มันเชื่องเลย”

“อย่าบ่นน่า...หาได้ก็ดีเท่าไรแล้ว” หนึ่งในนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเอือมระอา

“s**t! นังนี่โชคร้ายแล้วล่ะที่ต้องไปสังเวยไอ้ปีศาจนั่น"

“แกอย่าบ่นมากเลยน่ะ ฉีดยาให้มันซะ แล้วส่งไปที่ห้องมิสเตอร์ เพนเดิลตันได้แล้ว"

มนสิการที่ได้ยินอย่างนั้นก็พยายามดิ้นรนเมื่อเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้

เธอถูกจับตัวมาขาย! และชื่อ ‘มิสเตอร์เพนเดิลตัน’ ก็ต้องเป็นชื่อของผู้ชายที่เธอต้องถูกส่งไปสังเวยเขาแน่ๆ!

ความกลัวทำให้มนสิการสติแตกและดิ้นพล่านหวังจะดิ้นรนให้หลุดจากจากเงื้อมมือของไอ้พวกสัตว์นรกตรงหน้า เมื่อเธอรู้สึกว่ามีคนจับแขนของเธอเอาไว้แน่น หญิงสาวก็ถึงกับกรีดร้องเสียงดังลั่น ทั้งๆ ที่โดนมัดปิดปากและน้ำตาก็ยังคงไหลพร่างพรูด้วยความกลัวไม่ขาดสาย

“อื้อ! อื้อ! อื้อ!!!”

ทว่าเพราะยังคงถูกปิดปากแน่น เสียงที่ออกมาจากลำคอของเธอจึงไม่ได้ดังมากพอจะหยุดพวกมันได้และฟังไม่ได้ศัพท์เสียด้วยซ้ำ ไม่นานเธอก็รู้สึกว่ามีอีกหลายมือช่วยกันยึดจับตัวเธอเอาไว้ โดยเฉพาะมือใหญ่ของใครไม่รู้ที่บีบท่อนแขนเล็กของเธอแน่นแล้วบังคับให้วางทอดกับโต๊ะเย็นเฉียบ

ไม่นาน...มนสิการก็เจ็บจี๊ดไปทั้งท่อนแขน รู้สึกได้ว่ามีเข็มเล็กๆ แทงเข้ามาบริเวณข้อพับแขนของเธอ ต้องใช่แน่แล้ว...ไอ้พวกนี้ต้องฉีดยาให้เธอแน่ๆ แต่เป็นยาอะไรนี่สิที่เธอไม่รู้ หรือพวกนี้ใช้ยาเสพติดกับเธอ ทำให้เธอเป็นทาสของพวกมันและขายตัวให้พวกมัน! หญิงสาวคิดอย่างสับสน และไม่ต้องรอนานเลยเมื่อเธอรู้สึกอ่อนเปลี้ยไปทั่วร่าง ไร้สิ้นเรี่ยวแรงที่จะพยุงตัวเองอีกต่อไป

มนสิการได้แต่สูดลมหายใจอย่างอดสู ขณะทิ้งตัวนั่งพิงพนักเก้าอี้อย่างอ่อนแรง และไม่สามารถขยับร่างกายได้อีกต่อไป หยาดน้ำตาหลั่งไหลออกมาจากดวงตาที่ถูกมัดปิดไม่ให้มองเห็นสิ่งใดไม่ขาดสาย เธออยากกรีดร้อง อยากวิ่งหนีไปจากขุมนรกแห่งนี้ทว่าก็ไม่อาจทำอย่างนั้นได้เมื่อเธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่แม้แต่จะขยับร่างกาย...

ฝันร้ายของเธอเริ่มต้นขึ้นแล้ว