ตันหยงยังคงครุ่นคิดจนเหม่อลอย เพราะหลายอย่างมันต่างจากที่เคยรับรู้มา หรือเป็นเพราะนางเปลี่ยนบทเริ่มต้น จากที่ควรถูกกล่าวหาตกเป็นสตรีมีมลทิน นางกลับคลายปมตรงนี้จนหมดในตอนแรก เนื้อเรื่องมันเลยต่างออกไปจากเดิม
‘ทว่า สามแม่ลูกก็ยังใช้วิธีเดิมกำจัดเรานี่หน่า รอบตัวก็ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยน นอกจากท่าทีประหลาดของฟู่อินโหวเท่านั้น ปกติเขาต้องเกลียดเรามากไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมวันนี้เขาถึงยื่นมือมาช่วยเรา และยังช่วยเอาคืนฟู่ซือเหนียงให้อีก เห้อ! ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ เอ๋! หรือเป็นเพราะเราเปลี่ยนบทเริ่มต้น มันเลยทำให้ความคิดที่เขามีต่อเราต่างออกไป แทนที่จะเกลียดก็กลายเป็น… ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ เจ้าอย่าได้คิดเข้าข้างตนเด็ดขาด’ ตันหยงคิดไปเรื่อยจนเผลอยกมือมาตีหน้าตน
“คุณหนู เป็นอันใดไปเจ้าคะ” ชงมู่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ตันหยงจึงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายศีรษะให้คนของตน
“แน่หรือเจ้าคะ”
