ตันหยงไม่มีโอกาสได้กล่าวอันใดอีก เพราะริมฝีปากของนางได้ถูกอีกฝ่ายบดจูบอย่างดุดันราวกับต้องการลงโทษ เขาขบเม้มดูดดึงจนภรรยาตัวน้อยรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปาก แม้นางพยายามดิ้นหนีกลับไม่อาจหลบพ้น มีแต่จะยิ่งเพิ่มแรงกระตุ้นให้เขาจู่โจมหนักขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายนางจึงจำต้องคล้อยตาม เพื่อให้เสือร้ายผ่อนแรงกระทำลงบ้าง เพราะยามนี้นางรู้สึกระบมรอบปากแล้ว
และมันก็ได้ผล เมื่อนางตอบสนองเขาอย่างเงอะงะด้วยความไม่เป็นประสา ความดุดันก็แปรเปลี่ยนเป็นนุ่มนวล สัมผัสอ้อยอิ่งเริ่มดูดดื่มอย่างโหยหา ไม่นานเสียงครางพอใจของทั้งคู่ก็ดังขึ้น เมื่อได้สัมผัสลิ้นหวานของกันและกัน
เนิ่นนานเพียงใดไม่รู้ฟู่อินโหวถึงได้ยอมปล่อยนางให้เป็นอิสระ โดยที่ร่างอรชรไม่อาจต่อต้านอันใดได้อีกแล้ว มือเรียวจึงยกขึ้นมาลูบศีรษะนางแผ่วเบา ก่อนจะเลยมาเกลี่ยแก้มเนียนที่แดงเรื่อน่ามอง ทว่าพอเขาเห็นปากนางก็ถึงกับหน้าเสีย
“เจ็บหรือไม่”
