อินหลางนิ่งไป มิใช่เพราะตื่นตระหนกคำกล่าวที่ตันหยงเอ่ยว่านางเป็นคนเห็นแก่ตัว หรือเรื่องหย่าที่นางย้ำแล้วย้ำอีก ที่เขานิ่งงันเป็นเพราะกำลังปลื้มปริ่มต่างหาก ด้วยว่าความหมายที่เขาเข้าใจคือ ภรรยาตัวน้อยไม่ยินดีให้เขายุ่งเกี่ยวกับสตรีอื่น นางหึงหวงเขาเหมือนที่คนสนิทเอ่ยบอกจริง ๆ
อินหลางเผยยิ้มอย่างยินดี ทว่ามันสวนทางกับคนตัวเล็กที่กำลังจ้องเขาตาเขียว เพราะการกระทำฟู่อินโหวมันยียวนนัก
“นี่ท่านจะเอาอย่างไรกันแน่”
“เอาเมีย เอาลูก” สิ้นคำเขาก็ช้อนอุ้มนางขึ้น แล้วหมุนตัวเดินกลับมาที่เตียง ทว่าเมื่อวางภรรยาตัวน้อยลง เขากลับหงายหลังลงพื้นโดยไม่ทันตั้งตัวเพราะแรงถีบของตันหยงนั่นเอง
“ซี๊ด… เจ็บนะเมียจ๋า” เขาครางทันทีที่ลุกขึ้นนั่ง
“มาเมียจงเมียจ๋าอะไร ไปให้พ้นเลยนะ อย่ามาทำตัวสัปดนแถวนี้เชียว ออกไปเดี๋ยวนี้!” ตันหยงกระดากอายจนทำอันใดไม่ถูก ยามนี้นางโยนทั้งหมอนและผ้าห่มใส่เขา
อิ
