EP. 09
1000 Words
“ปอย... ลุกมากับพี่” เขาตรงเข้าไปจับข้อมือบางของหญิงสาวขึ้นแต่เธอสะบัดแรงจนหลุด
“พี่ทำกับปอยแบบนี้ได้ยังไง!”
เธอถามเขาน้ำเสียงเข้ม ดวงตาแดงก่ำบวมช้ำจากการร้องไห้มาตลอดหลายคืน เธอดูช่างน่าสงสารและเวทนานัก
“นิชาขอตัวก่อนนะคะ”
นิชานาถสบตากับปุณณดา ก่อนจะหันมายังนรวีร์บอกวัตถุประสงค์ของเธอให้เขาทราบ มือบางแตะลงบนหัวไหล่ของชายหนุ่ม ก่อนจะแยกตัวออกไปสองสามก้าว
“จะไปไหนไม่ทราบ คุณอยากได้สามีของฉัน คุณก็ควรจะมาพูดกับฉัน ไม่ใช่เดินหนี!” ปุณณดาตะโกนไล่หลังคนที่เพิ่งก้าวผ่านไปยังไม่ถึงหน้าลิฟต์ด้วยซ้ำ
“ปอยหยุดได้แล้ว ลุกไปกับพี่”
นรวีร์ไม่อยากให้เรื่องลุกลามไปกว่านี้ เขารีบดึงรั้งร่างของภรรยาขึ้น แต่หญิงสาวขัดขืนเต็มกำลัง ทั้งโกรธทั้งเกลียดและรัก ทุกอย่างผสมปนเปจนเธอก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง
“อย่ามาถูกเนื้อต้องตัวปอย เพราะอย่างนี้ใช่ไหมพี่เลยขอหย่ากับปอย เพราะมันใช่ไหม”
เขาจ้องร่างบางที่เอาแต่ร้องไห้ด้วยความสงสาร ไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึง ตั้งใจจะเลิกกับเธอไปเงียบ ๆ ไม่ให้หญิงสาวต้องมาเจ็บปวดกับความเห็นแก่ตัว
“ปอยไปกับพี่”
เขาพยายามจะอุ้มร่างบางไปทางลิฟต์ผู้บริหาร แต่ไม่รู้ปุณณดาไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เธอผลักเขาออกห่างพร้อมกับเดินตามนิชานาถไป หญิงสาวกดเรียกลิฟต์แต่รู้ว่ามาไม่ทันแล้ว จึงตัดปัญหาเดินเข้าไปด้านในเพื่อหวังจะไปให้พ้นจากตรงนี้แต่ปุณณดาก็ยังวิ่งตามเข้าไปอีก
“หยุดอยู่ตรงนั้น ไม่อย่างนั้นฉันจะประจานคุณ!”
ได้ผล... นิชานาถหยุดกึกไม่ขยับเขยื้อน แม้จะเป็นเวลาพักเที่ยง แต่พนักงานส่วนหนึ่งในชั้นนี้ก็ยังมีประปราย ทุกสายตาจับจ้องมองหญิงสาวทั้งสองด้วยความสงสัย นรวีร์วิ่งตามเข้ามาเขาคว้าข้อมือของภรรยาสาวและดึงรั้งเธอให้ไปทางที่ต้องการ แต่วันนี้ภรรยาที่เคยเชื่อฟังที่เคยหัวอ่อนกลับแข็งขืน เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาเย็นเยือก
“ปล่อยค่ะ” เธอกดน้ำเสียงต่ำ
“มีอะไรไปคุยกันที่บ้านปอย”
“คุยกันตรงนี้นี่แหละค่ะ ทำไมคะ... อายเหรอ แล้วสิ่งที่พี่กับเธอทำลับหลังปอยไม่น่าอายกว่าเหรอคะ พี่มีปอย มีเมียอยู่แล้ว พี่ยังไปนอกใจนอกกายปอยไปหาผู้หญิงคนนั้น”
เมื่อสายตาของพนักงานวาวโรจน์และจับจ้องมายังนิชานาถจนเธอรู้สึกอับอายจึงหันหน้ามาเผชิญกับปุณณดา เธอเคยเห็นหน้าหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของว่าที่คู่หมั้นมาแล้ว โดยให้เพื่อนช่วยหาข้อมูลให้ ไม่คิดว่าตัวจริงปุณณดาจะสวยหวานกว่าในรูป แม้ว่าตอนนี้ดวงตาของเธอจะบวมช้ำกลีบปากจะซีดเซียวและพวงแก้มที่ซีดขาว แต่เธอก็ยังหลงเหลือความสวยไว้ให้เธอได้อิจฉา
“เราไปคุยกันในห้องกันเถอะ” นรวีร์พยายามจะจับมือภรรยา แต่หญิงสาวยังคงปัดออกอย่างรังเกียจ
“เขาไม่รู้เหรอคะว่าพี่มีเมียแล้ว” ปุณณดาถามสามี แต่สายตาจับจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่เพิ่งจูบกับสามีของเธอไปเมื่อสักครู่
“ปอยคนอื่นมองใหญ่แล้ว เข้าไปในห้องพี่ก่อน”
นรวีร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเครียด เขาเองก็อับอายกับสายตาของพนักงาน เพราะตลอดเวลาเขาเป็นเจ้านายที่ได้รับความเกรงขาม อีกทั้งไม่เคยมีเรื่องให้ด่างพร้อยเป็นที่เสื่อมเสีย แต่ปุณณดากำลังทำมัน กำลังเปิดเผยความลับที่เขาปิดบังซ่อนเร้นเอาไว้มาตลอดหลายปี
“ปอย... พี่ขอร้อง” เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงและแววตาขอร้อง แต่ปุณณดาไม่เชื่ออีกแล้ว
“อย่ามาจับปอย! ปอยเกลียดพี่! ปอยรังเกียจพี่!”
เธอทุบตีลงบนแผงอกกว้างน้ำตาริน หัวใจดวงน้อยถูกเหยียบย่ำจนแหลกละเอียดไม่เป็นชิ้นดี หมดแล้วความรักความภักดี เธอเฝ้าถามตัวเองมาตลอดหลายวันว่าผิดอะไร พยายามคิดทบทวนที่จะเริ่มต้นใหม่ เพื่อให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่วันนี้เธอรู้ชัดแล้วว่าที่เขาเปลี่ยนไปไม่ใช่ความผิดของเธอเลย มันก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่รู้จักพอ
“ปล่อย!”
เมื่อเขาไม่ยอมปล่อยโดยง่าย เธอจึงตวาดเสียงขึ้น นรวีร์ไม่คิดว่าปุณณดาจะกล้าขึ้นเสียงใส่ เธอทำตัวเป็นลูกแมวตัวเชื่องตลอดเวลา เขาคงประเมินอารมณ์ของผู้หญิงผิดไปจริง ๆ
“นี่มันอะไรกัน เสียงดังไปทั้งฟลอร์”
เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ทุกสายตาหันไปมอง นรวีร์ถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับ ลองคุณหญิงพนิดามารดาของเขาได้เจอกับปุณณดาคงเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นเป็นแน่
“หนูนิชา ตาวีร์ แล้วนั่นใครกัน”
เพราะปุณณดาไม่เคยมีตัวตนสำหรับคนในครอบครัวของเขา ก็ไม่แปลกที่เธอจะถูกมองเป็นเพียงอากาศธาตุที่ไร้ตัวตน พนิดากวาดตามองไปรอบ ๆ รับรู้ได้ถึงบางอย่างที่กำลังยุ่งเหยิง ยิ่งได้สบตากับบุตรชายของนางแล้ว สิ่งที่นึกกลัวได้เกิดขึ้น... ความลับไม่มีในโลก
“มีอะไรก็ไปคุยกันในห้อง” น้ำเสียงเรียบแต่ทรงไปด้วยอำนาจทำให้ทุกคนทำตาม แต่ไม่ใช่ปุณณดา
“ปอยไม่มีอะไรต้องคุยกับพวกคุณอีก ทุกอย่างมันกระจ่างชัดอยู่แล้ว ปอยรู้คำตอบดีค่ะ”
- Writer
