EP. 08
1047 Words
“เรื่องนั้นยังไม่เรียบร้อยเหรอคะ” เขาไม่ตอบ ยิ่งทำให้นิชานาถรู้คำตอบ
“ให้นิชาช่วยไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอก ปอยเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย ๆ ต้องให้เวลาเธอสักหน่อย เธอคงไม่ได้เตรียมใจมาว่าผมจะ... จะทรยศหัก
หลังเธอ”
นิชานาถหรี่ตามองคนที่เธอกำลังสวมกอดอยู่ ดูเหมือนนรวีร์ยังมีเชื่อใยกับภรรยาสาว ทั้งแววตาและน้ำเสียง
ดูเป็นห่วงเป็นใย ไม่เหมือนคนที่กำลังจะเลิกกันสักนิด
“แน่ใจเหรอคะว่าคุณจะเลิกกับเธอจริง ๆ” หัวคิ้วดกดำเคลื่อนตัวเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
“นิชาก็แค่อยากให้คุณคิดดูให้ดีน่ะค่ะ คุณจะได้ไม่เสียใจภายหลัง”
“ถ้าสมมุติว่าผมกลับไปหาภรรยา คุณจะไม่เสียใจเหรอ” เขาเขี่ยจมูกโด่งของว่าที่ภรรยาในอนาคตเล่น
“ก็ถ้าเป็นความต้องการของคุณนิชาก็ไม่เสียใจค่ะ”
เธอพูดเพื่อเอาใจเขา เพื่อให้เขาได้เห็นมุมที่อ่อนหวานและอ่อนโยน เหมือนผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอคงมีดีเพราะนรวีร์ยังคงลังเล และอ่อนโยนเมื่อพูดถึงภรรยาในบางครั้ง
“ผมกับปอย... เราคงมาสุดทางแล้วจริง ๆ ผมไม่ได้รักเธออย่างเมื่อก่อนอีกแล้ว”
เขาสารภาพเปิดใจคุยเรื่องนี้กับนิชานาถมาสักพักใหญ่ เขาเพิ่งได้รับตำแหน่ง ทั้งเหนื่อยกายและเหนื่อยใจ บางครั้งก็อยากได้ใครสักคนที่เข้าใจ เข้ามาพูดคุยกันด้วยเรื่องธุรกิจ แต่ปุณณดาไม่มีความสามารถในส่วนนั้น เธอเก่งแค่เรื่องดูแลเขาทั้งอาหารและดูแลบ้าน เขาไม่ได้ต้องการผู้หญิงที่มีความสามารถแค่นี้ เขาต้องการผู้หญิงที่เป็นทั้งเมียและเพื่อนที่พูดคุยแลกเปลี่ยนกันได้ทุกเรื่อง และตอนนี้คนนั้นก็คือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั่นเอง
“นิชารู้สึกเหมือนคุณกำลังอาลัยอาวรณ์ภรรยาของคุณอยู่ ถ้าคุณไม่สบายใจนักนิชาว่าเรื่องระหว่างเรา...”
คำพูดต่อมาถูกกลืนกินหายไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากสีเข้มได้ครองครองเรียวปากปากสีระเรื่อของเธอไว้ ดีที่บริเวณนี้ค่อนข้างลับตาคน มีเฉพาะผู้บริหารระดังสูงเท่านั้นที่จะผ่านมา ซึ่งในตอนนี้คงไม่มีใครเพราะมันเป็นเวลาเที่ยงวันพอดี มือบางลูบไล้แผ่นหลังแข็งแกร่งนั่น ให้ตายสิ... ถ้าด้านหลังเป็นเตียงนอน เธอคงผลักเขาล้มลงไปแล้วเป็นฝ่ายรุกควบคุมเกมครั้งนี้
“คืนนี้ค้างกับนิชานะคะ”
ทันทีที่กลีบปากได้รับอิสระ น้ำเสียงออดอ้อนส่งต่อให้นรวีร์ เขาลังเลจนนิชานาถใจคอไม่ดี เธอลูบไล้แผ่นอกกว้าง ปลดกระดุมเสื้อเผยให้เห็นแผงอกที่แข็งแกร่งจากการออกกำลังกายและดูแลตัวเองเป็นอย่างดี
“คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำให้นิชาหลง”
“คุณกำลังเล่นมนต์ดำกับผมใช่ไหม”
สายตากรุ้มกริ่มมองหญิงสาวด้วยความต้องการอย่างไม่ปิดบัง คนถูกมองแสร้งทำทีเป็นเขินอายเพื่อเรียกความน่ารักน่าเอ็นดูจากเขา ผู้หญิงที่มัดใจนรวีร์ได้นานเกินสี่ปีเป็นคนน่ารักบอบบางน่าทะนุถนอม ซึ่งแตกต่างไปจากเธอมาก เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลก... หากเธอจะลองทำตัวใหม่ เพื่อมัดใจเขาไว้ให้อยู่กับเธอให้นานกว่าผู้หญิงคนนั้น คิดดูหากเธอจะเพียบพร้อมไปด้วยความเก่ง สวย รวย และอ่อนหวาน แล้วจะมีใครหน้าไหนมากล้าเป็นศัตรูกับเธอได้อีก
“ถ้าทำได้นิชาคงทำไปแล้วค่ะ นิชาอยากอยู่กับคุณทุกวันทุกคืนใจจะขาดแล้วค่ะ นิชาคิดว่านิชารักคุณเข้าแล้วสิคะ”
“น่าน้อยใจจังคุณเพิ่งรักผมเองเหรอครับ”
“จริง ๆ ก็รักมาสักพักหนึ่งแล้วค่ะ แต่คุณมีพันธะ นิชาไม่อยากเป็นเมียน้อยใคร”
“คุณจะไม่ใช่เมียน้อยใครอีก รอผมหน่อยนะครับ”
“นิชาเชื่อคุณได้ใช่ไหมคะ” เขาพยักหน้าแทนคำตอบทั้งหมด
“นิชารักคุณจังค่ะ”
เธอสายสายตาหวานเชื่อมยืนยันคำพูดของตัวเอง ทั้งสองกำลังสบตากันนิ่งทำราวกับโลกใบนี้มีกันเพียงแค่สองคนเท่านั้น โดยไม่เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังน้ำตาไหลอาบแก้มมือไม้สั่น ปากอิ่มเผยอขึ้นพร้อมกับปิ่นโตในมือหล่นกระจายเต็มพื้น เรียกสายตาของคนทั้งสองให้หันกลับไปมอง แล้วนรวีร์ก็ต้องตกใจเปิดตากว้าง
“ปอย!”
เขามองภรรยาสาวที่ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา เธอมองเขาด้วยแววตาเจ็บปวด ก้าวถอยหลังพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น ดวงตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำอุ่น ๆ มันไหลรดแก้มนวลเนียน ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยหลงไหลไปกับพวงแก้มที่นุ่มนิ่มนั้น
“ปอยมาที่นี่ทำไม”
ใช่... เธอมาที่นี่ทำไม ตลอดสี่ปีที่แต่งงานนอนกอดทะเบียนสมรส เธอไม่เคยรุกล้ำมายังพื้นที่ส่วนตัวของเขาเลยสักครั้ง เพราะไว้ใจเชื่อใจ และมองข้ามทุกสิ่งที่ทำให้หัวใจหดหู่ ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน เธอก็ยังคงยึดถืออย่างหนึ่ง หากเธอไม่เปลี่ยนตามและพยายามดึงรั้งเขากลับมาทุกอย่างต้องดีขึ้น แต่เธอรู้ตัวตอนนี้ว่าเธอคิดผิด การจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมมันต้องอาศัยความร่วมมือของคนทั้งสองคนไม่ใช่พยายามอยู่คนเดียว ปุณณดาทรุดตัวนั่งลงกับพื้นมองหญิงชั่วชายโฉดให้เต็มตา
ที่เขาเปลี่ยนไป ที่เขาพร่ำพูดว่าเป็นเพราะเขาผิดเอง... เธอเชื่อแล้ว
ผู้หญิงตรงหน้าสวยและดูดี ไม่มีอะไรที่ตัวเธอจะไปเทียบเคียงได้ ทั้งสองดูเหมาะสมกัน แต่พวกเขาไม่มีศีลธรรมในใจกันบ้างหรืออย่างไร การยืนพลอดรักในที่สาธารณะนั้นว่าเลวว่าต่ำทรามแล้ว การบอกรักทั้งที่มีเมียอยู่แล้วมันน่ารังเกียจยิ่งกว่า
- Writer
