“เช้าแล้วเหรอ" คนถูกถามส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้อีกตัว ทำให้นรวีร์รีบลุกตามโดยไม่รู้ว่าถูกจับตามอง เขามีสีหน้าเจ็บปวดยามขยับร่างกาย
“เป็นอะไรหรือเปล่า" แต่นรวีร์ส่ายหน้าปฏิเสธใช้มือดันตัวเองจนลุกนั่งได้สำเร็จ
“พี่คงต้องกลับก่อน รบกวนปอยเยอะแล้ว" เขาสลัดไล่ความง่วงและความหนาวเหน็บออกไป สงสัยยาออกฤทธิ์แล้วแม้จะรู้สึกว่ายังมีไข้แต่มันก็ดีกว่าตอนแรกที่มาถึง นรวีร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเขาก้มลงหยิบผ้าห่มขึ้นมาพับให้เรียบร้อยวางไว้บนหมอน ทำเอาปุณณดาถึงกับอึ้งอย่างนึกไม่ถึง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงห้ามเขาไม่ก็ดึงมาทำเสียเอง
นรวีร์ยิ้มให้เจ้าของบ้านเล็กน้อยก่อนจะพาตัวเองไปที่ประตูกระจก มือหนากำลังจะยกขึ้นเพื่อเลื่อนเปิด แต่แล้วก็รู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมาทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองใช้งานร่างกายด้านที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ นรวีร์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆข่มความเจ็บปวด ปุณณดานึกโกรธตัวเองที่กลายเป็นคนปากหนั
