“ได้สิครับ ปอยอยากทานอะไรกัน บอกพี่ได้เลย”
ปัฐน์เอามือออกมาจากระเป๋ากางเกง หยิบปอยผมที่ล่วงหล่นลงมาปรกหน้าหญิงสาวไปเกี่ยวไว้ที่หู ทุกอย่างดูละมุนและไม่ปลอมจนนรวีร์ถึงกับไม่พอใจ เขารู้ว่าทั้งสองไม่ได้เป็นพี่น้องแท้ ๆ และก็พอรู้มาบ้างว่าปัฐน์นั้นคิดกับปุณณดาเกินเลยว่าพี่กับน้อง แต่เขาก็เชื่อใจเพื่อนเสมอมา แต่มาตอนนี้เขาเริ่มไม่มั่นใจในความเชื่อของตัวเอง
“อะไรก็ได้ค่ะ ปอยแล้วแต่พี่ปัฐน์”
“งั้นเราไปกินอาหารเกาหลีกันไหม ร้านอยู่ฝั่งโน้นเดี๋ยวพี่พาไป” คนตอบรับยิ้มสดใสแล้วพยักหน้าให้ ทั้งคู่กำลังจะจากไป แต่นรวีร์รั้งเอาไว้
“ปอยเดี๋ยวก่อนสิ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
“ถ้าเรื่องหย่า... ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้รับสาย เจอหน้ากันก็ดีแล้วพี่วีร์นัดวันมาได้เลยค่ะ”
เธอรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างกายเขาคงดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ รอยยิ้มที่มุมปากอย่างผู้กำชัยถูกส่งมาให้แต่ปุณณดาไม่จำเป็นต้องรับ เธอมองเมินไปทางอื่
