หญิงสาวเหลือบสายตาไปยังกระเป๋าถือของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง เธอต้องโทรหาปัฐน์ แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พูดคุยกับคนในสาย บานประตูก็ถูกเปิดกว้างพร้อมกับเจ้าของร่างสูงที่เธอไม่อยากพบเจอเข้ามา เขามองเธอด้วยสายตาห่วงใยลามลงมาที่หน้าท้องกลางลำตัว จนปุณณดารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
“ปอยปลอดภัยแล้ว... ลูกก็ด้วย”
ปุณณดารู้สึกได้ถึงลำคอตีบตันหายใจไม่ทั่วท้อง เขารู้เรื่องลูกแล้วอย่างนั้นเหรอแล้ว โทรศัพท์ก็ร่วงจากมือทันที หญิงสาววางหน้าไม่ถูก เธอถึงกับลอบเลียริมฝีปากที่แห้งผาก แม้จะรู้ว่าความลับไม่มีในโลก แต่เธอก็ยังไม่ได้อยากจะบอกให้เขารู้ในตอนนี้ ไม่ได้อยากจะเรียกร้องความสนใจหรืออยากได้เศษความห่วงใย
“ลูกของพี่ใช่ไหม”
“ไม่ใช่!” อะไรดลใจให้เธอปฏิเสธออกมาทันที
“ถ้าไม่ใช่ลูกของพี่จะเป็นลูกใคร คิดว่าพี่โง่นักหรือยังไง ปอยตั้งใจจะปิดบังไม่ให้พี่รู้ ปอยทำอย่างนี้ได้ยังไง!”
เขาขึ้นเสียงพร้อมกับดวง
