“มึงพูดบ้าอะไรของมึงไอ้ปัฐน์!"
“กูพูดเรื่องจริง"
เขาตอบหน้านิ่ง แต่ปุณณดารู้ว่าใจของเขากำลังร้อนระอุ ดูได้จากใบหน้าที่แดงก่ำลามไปถึงลำคอด้วยความโกรธ น่ากลัวไม่ต่างจากนรวีร์
“มึงเป็นเพื่อนกูนะไอ้ปัฐน์” นรวีร์ยังข่มใจระงับอารมณ์โกรธ เค้นเสียงรอดไรฟันสายตาเอาเรื่อง
“เคยเป็นต่างหาก” ปัฐน์ตอบกลับน้ำเสียงเย็นยะเยือก สายตาสองคู่จ้องสบกัน ยากที่จะรู้ว่าต่างฝ่ายต่างคิดอะไรกันอยู่
"ไอ้เลว! ไอ้ระยำ! มึงคิดไม่ดีกับปอยได้ยังไง ปอยเป็นเมียกู!" เขาอ้างสิทธิ์... สิทธิ์ที่ตัวเองได้ปล่อยมือไปแล้ว สิทธิ์ที่เขาเองเป็นคนผลักมันออกไปให้ไกลตัว
"เคยสิ มึงต้องพูดว่าเคยเป็นเมียมึง" คนฟังถึงกับขบกรามแน่นระงับอารมณ์โกรธ แต่เหมือนมันจะไม่ได้ผล เมื่อปัฐน์ได้เติมเชื้อเพลิงทำให้ไฟลุกโชติช่วงยิ่งกว่า
"กูรักปอยมานาน รักก่อนที่มึงจะรู้จักกับปอยอีก แต่ที่กูยอมกูหลีกทางให้ ก็เพราะว่ากูเห็นว่าปอยรักมึง กูพร้อมจะเดินออก
