“นิชา... ร้องไห้ทำไมกันลูก ใครทำอะไรลูกป๊า" นิชานาถโผเข้ากอดคนเป็นพ่อ
“ไหนลูกบอกป๊าว่ามีนัดทานข้าวกับคุณวีร์ไม่ใช่เหรอ"
“ป๊าคะ...” เธอพูดเพียงเท่านั้นก็สะอื้นฮักขึ้นมาทำให้คนเป็นพ่อเริ่มเข้าใจ ข่าวคราวหนาหูก่อนหน้าคงจะเป็นจริง
“ไม่ต้องร้องลูก เก็บน้ำตาเอาไว้ ลูกสาวป๊าไม่จำเป็นต้องร้องไห้ให้ใคร"
เขากัดฟันกรอด เมื่อนึกไปถึงใบหน้าของชายหนุ่มรุ่นลูกที่รู้สึกได้ถึงความโชคดีที่จะได้เกี่ยวดองเป็นทองแผ่นเดียวกันขนาดเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เรื่องที่เขามีพันธะ เพราะคิดว่านรวีร์จะจัดการเรื่องทุกอย่างได้อย่างราบรื่น ไม่คิดว่าวันนี้บุตรสาวของตนจะมีน้ำตา กลิ่นมันไม่ดีมาสักพักหนึ่งแล้ว แต่เขาก็ไม่คิดว่าจะมีคนโง่หลงเหลืออยู่
“เขาบอกว่าเขารักเมียเขาค่ะป๊า เขาไม่ได้รักนิชา"
เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมกอดคนเป็นพ่อ เจ้าสัวภูวนาถดวงตาวาวโรจน์ ลูกคือแก้วตาดวงใจ ใครทำแก้วตาดวงใจของเขาถือว่ากล้ามาก ในเมื่อประ
