“พี่แค่ไปส่งไม่ได้จะพาไปฆ่า"
เขาบอกกับเธอก่อนจะปิดประตูลง ปุณณดาถอนหายใจออกมาเสียพรืดยาวแล้วมองออกไปด้านนอก เมื่อเขาเข้ามาอยู่ในรถคันเดียวกัน เขาดึงเข็มขัดนิรภัยมาหมายจะคาดให้ แต่หญิงสาวดึงมาทำเองเสีย เธอปัดมือเขาออกให้ไกลจากตัวเธอและลูกน้อย
“ปอยไม่ปลอยภัย พี่รู้สึกเหมือนมีคนตามปอยอยู่" จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นดึงสายตาคนที่มองออกไปนอกถนนกว้างกลับเข้ามาร่วมสนทนาได้
“พี่ไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร แต่พี่เห็นพวกมันด้อม ๆ มอง ๆ ปอยตั้งแต่ที่โรงพยาบาลแล้ว"
“ปอยก็เห็นค่ะ" ด้วยความตกใจทำให้เธอลืมตัวไปชั่วขณะ
“ฉันหมายถึงฉันก็เห็น ผู้ชายคนนั้นสวมชุดดำทั้งชุด" เธอบอกเขาพร้อมกับใบหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาวราวกับกระดาษ
“ช่วงนี้ปอยห้ามไปไหนมาไหนคนเดียวรู้ไหม อยากไปไหนให้บอกพี่"
“ไม่เป็นไรค่ะ"
“อย่าดื้อสิปอย พี่ไม่รู้ว่าพวกนั้นต้องการอะไร"
“ไม่ใช่คนของคุณหรอกเหรอ" อะไรบางอย่างทำให้เธอย้อนถามกลับไป
“ปอยกำลั
