ขณะนี้ที่เมืองไทยเป็นเวลาเที่ยงคืน ที่ประเทศอังกฤษเพิ่งจะห้าโมงเย็น นิชานาถเหลือบมองสมาร์ทโฟนที่ยังคงร้องดังเรียกเจ้าของ เธอหยิบมันคว่ำหน้าจอลงแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นจิบเล็กน้อย ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับวิวทิวทัศน์ที่สวยงามยามเย็น หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อดูเหมือนคนที่เฝ้าโทรมาไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เธอจึงตัดใจกดรับสายในที่สุด
“มีอะไร" เธอไม่จำเป็นต้องทักทายกับเขาด้วยน้ำเสียงสุภาพอีกต่อไป
“คุณนิชา นี่ผมเอง" นรวีร์ดีใจมากที่เธอยอมรับสายเสียที
“ค่ะ"
“คือผม...”
“มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ ฉันไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะมาฟังเรื่องไม่เป็นเรื่อง"
“ก่อนอื่นเลยผมอยากขอโทษคุณ กับทุกเรื่องที่ผ่านมา" น้ำเสียงจริงจังนั่นทำให้นิชานาถใจเย็นลง เธอถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบกับหู
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ"
“ก็ไม่ได้เสียใจอะไรมาก เรียกว่าเสียหน้ามากกว่าค่ะ"
หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย เมื่อนึกถึงเรื่องร
