“ไม่เป็นไรค่ะ ปอยอยากกินข้าวไข่เจียวหมูสับมากกว่า" ปุณณดาลุกจากเก้าอี้ทันที
“กับข้าวมีตั้งเยอะแยะนะลูก มากินกับป้าด้วยกันเถอะ นี่ของดี ๆ ทั้งนั้นเลย ถึงหนูจะไม่ได้อยากกิน แต่ป้าว่ามันดีกับลูกในท้องของหนูนะลูก มาเถอะลูกมานั่งลงตรงนี้"
วดีลุกไปจูงมือเธอให้มานั่งลงด้วยกัน ปุณณดากระอักกระอ่วนใจไม่น้อย แต่เธอไม่อยากขัดคนเป็นป้า แม้จะรู้ว่ากับข้าวตรงหน้านั้นเป็นของใคร
“ปอยเขาไม่อยากกิน แม่จะไปบังคับทำไมครับ” แม้จะถูกสายตาของแม่ค้อนมองมา แต่ปัฐน์ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“พี่จะออกไปหาอะไรกินข้าวนอก ปอยไปกับพี่ไหม"
เหมือนมีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยชีวิต ปุณณดารีบพยักหน้าตกลงทันที ทั้งที่วันนี้ตั้งใจจะอยู่บ้านเพื่ออบขนมเพิ่ม แต่วินาทีเธอต้องเอาตัวรอดจากคนเป็นป้าให้ได้เสียก่อน
“ดูเหมือนคนในบ้านของเราจะมีการแปรพรรค ไม่น่ารักเลยนะครับ" ปัฐน์พูดไปพร้อมกับรอยยิ้ม เขาเข้าใจมารดาว่าเป็นคนจิตใจดีงาม คงยากที่จ
