“เรื่องนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน มันเป็นสิทธิ์ของคุณ” เธอตอบกลับไปน้ำเสียงเย็น
“พี่ขอโทษสำหรับเรื่องวันนี้ พี่ผิดเองที่เอาลูกมาโดยที่ไม่ได้บอกปอย” เธอไม่ได้โกรธเรื่องนั้น ปกติแล้วนรีย์หรือพิยดาเองก็มารับตาหนูอยู่บ่อยๆ แต่เธอจะบอกเขาได้อย่างไรกันว่าไม่พอใจที่เขาพาลูกของเธอมาให้ผู้หญิงคนใหม่ดูแล
“ช่างมันเถอะค่ะ ฉันเองก็ขอโทษด้วยที่ใส่อารมณ์กับคุณเกินไป” เธอพ่นลมหายใจออกมาแต่คนฟังถึงกับหัวใจพองโต ปุณณดาดูอ่อนลงจนเขาเริ่มมีความหวัง
“ปอย...” เขามีทีท่าลังเลแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะลองดูอีกครั้งด้วยการหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื่อ
“ถ้าผ่านไปแถวนั้นแวะไปเที่ยวที่รีสอร์ทของพี่นะ” เขายื่นนามบัตรให้เธอด้านหลังมีบอกเส้นทางการเดินทางไว้คร่าวๆ ปุณณดามองตามมือใหญ่นั่นหัวใจปั่นป่วนเมื่อเห็นแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายของชายหนุ่มยังถูกสวมใส่อยู่
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวไม่ได้ปฏิเสธหรือแข็งขืนเหมือนในตอนแรก
