“หนูจะกลับแล้วค่ะ หนูขอลูกนะคะ” เธอเดินเข้าไปหาพิยดาที่ตอนนี้ปลอบลูกจนนิ่งสนิท หญิงสาวยิ้มให้ลูกแล้วอ้าแขนออกรับแกลูกน้อยก็ไม่ทำให้แม่ต้องขายหน้าเมื่อน้องกานต์โผเข้าหาอ้อมกอดของแม่ทันที รอยยิ้มของแม่ลูกทำให้คนรอบข้างค่อยอุ่นใจขึ้นมาหน่อย
“แม่ขอโทษครับ กลับบ้านกันนะลูก” ปุณณดาพูดกับลูกชายแล้วหันมาทางพิยดากับบรรพต โน้มศีรษะให้พวกเขาทั้งสองอีกครั้งก่อนจะไล่สายตาไปด้านหลังสุด น้ำทิพย์หญิงสาวใบหน้าหวานกำลังมองดูเธออยู่
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง" เขาจับมือของเธอแต่ปุณณดาสลัดออกเต็มแรง
“เอาเวลาของคุณไปดูแลคนอื่นเถอะค่ะ ฉันกับลูกดูแลตัวเองได้ แล้วก็อย่าหลงตัวเองอีกฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณทั้งนั้นต่อให้คุณกับเธอนอนอยู่ต่อหน้าฉันก็ไม่รู้สึกหรอก"
"พี่รู้ว่าพี่คงไม่มีความหมายสำหรับปอย"
"รู้ก็ดี จะได้ไม่ต้องคิดเข้าข้างตัวเองว่าฉันจะรู้สึกอะไร" เธอพูดเพียงเท่านั้นก็รีบพาลูกเข้าไปนั่งบนคาร์ซีทอีกครั้งคาดเข็
