ตอนที่ : 07 นึกว่าหายไป
1243 Words
#เช้าวันต่อมา
หลังจากที่เมื่อคืนจัดหนักกับเธอไปเพราะโมโหที่มีคนอื่นนั้นถูกเนื้อต้องตัวเธอ มันทั้งหงุดหงิด ทั้งโกรธ อารมณ์เหมือนไฟสุมจนอยากจะจับไอ้เสี่ยนั่นตัดมือให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
มาเฟียหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เขาหันมองคนข้างๆ เป็นอย่างแรก เพราะเมื่อคืนเธอนอนที่นี่ด้วย แต่ทว่ากลับไม่พบใครเลย มีแต่รอยผ้าห่มที่ถูกเปิดขึ้นเหมือนคนที่ลุกออกไป แต่ไม่รู้ว่าเธอตื่นตอนไหน
พรึ่บ !
เขารีบลุกขึ้นพร้อมกับหยิบผ้ามาสวมใส่ ก่อนจะไปดูเธอที่ห้องนอน แต่ไม่พบใครเลย ที่ด้านล่างห้องครัวก็ไม่มีใคร เธอหายไปไหน ? นี่มันยังเช้าอยู่เลย จะบอกว่าไปเยี่ยมย่าที่โรงพยาบาลก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้เปิดเยี่ยมเช้าขนาดนี้
มือหนารีบกดโทรศัพท์ออกไปหาลูกน้อง เตรียมตัวที่จะบอกให้ลูกน้องออกตามหาเธอ
แต่ทว่า...
ติ๊ด ~ แกร๊ก !
"อุ้ย ! ตกใจหมดเลยค่ะ" ในขณะที่เธอมีสีหน้าตกใจ เขานั้นกำลังงงอยู่ "มีอะไรคะ? "
"เธอไปไหนมา ?"
"ปรางไปตลาดสดมาค่ะ นี่ไง" พูดพร้อมกับชูของในมือให้คนตรงหน้าดู
"ตลาดสด ?"
"ค่ะ เวลาซื้อของ ไปซื้อที่ตลาดสดตอนเช้าราคามันจะถูกกว่า แถมของจะสดกว่าด้วยค่ะ"
"เธอออกไปตั้งแต่ตอนไหน"
"ตั้งแต่เช้ามืดค่ะ"
"....." เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะคิดว่าเธอหายไปจากที่นี่ คิดว่าเมื่อคืนเขาคงทำรุนแรงไป เธอเลยหนีไปแล้ว
"ปรางไปซื้อของมาทำโจ๊กค่ะ คุณตื่นแต่เช้าเลย หิวแล้วหรอคะ"
"เปล่า ฉันตื่นมาไม่เห็นเธอก็เลยลงมาตามหา"
"มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"ไม่มี"
"งั้นปรางขอตัวไปทำโจ๊กก่อนนะคะ คุณจะได้กินข้าวเช้า"
"อืม..."
เขามองการกระทำของเธอ แทบจะไม่เชื่อสายตาเลย นี่ถ้าไม่เห็นกับตาตัวเองเขาก็คงไม่เชื่อหรอกนะ เมื่อคืนจัดหนักไปขนาดนั้นแท้ๆ ตื่นเช้ามาเธอยังทำตัวปกติได้ ตื่นแต่เช้าได้เหมือนเดิมด้วย
"ถ้าคุณคิมหิว กินเต้าหู้ปาท่องโก๋ก่อนสิคะ พอดีปรางซื้อติดมาด้วย"
"ฉันอยากได้กาแฟ"
"เดี๋ยวปรางทำให้ค่ะ"
"ไม่ต้องเดี๋ยวฉันทำเอง เธอรีบไปจัดการอาหารเช้าเถอะ"
"ค่ะ"
"วันนี้จะไปหาย่าเธอที่โรงพยาบาลหรือเปล่า"
"ไปค่ะ ไปสักแป๊บนึงแล้วกลับ"
ก็ไปตามปกตินั่นแหละ เพราะยังเข้าเยี่ยมแบบใกล้ชิดไม่ได้ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ออกจากห้องปลอดเชื้อเลย ยังคงต้องคอยดูอาการอีกสักระยะใหญ่ๆ เลย แต่เธอก็แค่อยากไปให้เห็นหน้า สอบถามอาการกับพยาบาลที่คอยดูแล แค่นี้คนเป็นหลานก็รู้สึกสบายใจแล้ว
"เห็นว่าพ่อเธอ อาละวาดที่บ้านหรือไง"
"รู้ได้ยังไงคะ"
"เรื่องของเธอ มีอะไรบ้างที่ฉันไม่รู้"
"ค่ะ แต่ปล่อยเขาเถอะ เขาอยากอาละวาด อยากโวยวาย อะไรก็ตามใจเขาเลย"
"เธอจะทิ้งพ่อเธอหรือไง"
"ไม่ได้ทิ้งค่ะ ตอนนี้แค่ลำดับความสำคัญ ปรางต้องดูแลย่า และให้พ่อรู้ไม่ได้ เดี๋ยวก็ตามมาวุ่นวายที่โรงพยาบาลอีก เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหนักใจคุณไปอีก"
"ฮึ ! แต่ฉันเห็นพ่อเธอไปเป็นหนี้ตามบ่อนพนัน"
"เรื่องปกติค่ะ เมื่อก่อนปรางก็ชดใช้ให้แหละ แต่เดี๋ยวนี้ก็ให้เขาตามจัดการเอาเอง"
"แล้วแม่เธอล่ะ"
"ไหนบอกว่ารู้ทุกเรื่องของปรางไงคะ ไม่รู้หรือไงว่าปรางไม่มีแม่"
"เธอนี่มันยอกย้อนเก่งจริงๆ นะ"
"ปรางก็แค่ถาม ก็คุณบอกเองนี่นา ว่ารู้ทุกเรื่องของปราง"
"แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงเรื่องแม่เธอน่ะ"
"ปรางไม่รู้หรอกค่ะ"
"....."
"ปรางไม่รู้หรอกค่ะว่าเขาคือใคร หน้าตาเป็นยังไง เท่าที่จำความได้ ปรางก็อยู่กับย่าที่เลี้ยงปรางมาไม่ต่างอะไรจากคนเป็นพ่อแม่"
"อ่อ...เพราะแบบนี้สินะ เธอถึงรักย่าเธอมาก"
"ค่ะ"
มะปรางรีบเตรียมอาหารเช้าให้กับเขา เพราะทุกวันเขาจะต้องออกไปทำงาน จะเช้าหรือสายก็แล้วแต่อารมณ์ของเขาล่ะมั้ง เพราะเห็นเขาไปทำงานไม่ตรงเวลาสักที แต่ถ้าจะให้เธอเดา เขาก็คงจะเป็นเจ้าของบริษัทที่ไปทำงานเมื่อไหร่ก็ได้
"เธอจะไปยังไง"
"นั่งแท็กซี่ไปค่ะ"
"ไปกลับค่าแท็กซี่ก็ตั้งเท่าไหร่แล้ว"
"มันไกลค่ะ ปรางขับรถมอเตอร์ไซค์ไปไม่ได้ แล้วจะให้ทำยังไงคะ"
"ฉันจะแวะไปส่ง รีบไปอาบน้ำแต่งตัว"
"แต่ว่ามัน..."
"มันอะไร? "
"คุณเคยบอกปรางว่า ที่ที่คุณทำงาน มันอยู่คนละทางกับที่โรงพยาบาลนี่คะ"
"แล้วยังไง อยู่คนละที่แล้วยังไง"
"ก็เดี๋ยวคุณจะไปทำงานสายไงคะ"
"เลิกพูด แล้วขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวได้ละ ฉันไม่ชอบรออะไรนานๆ"
"ค่ะๆ"
หญิงสาวรีบขึ้นไปจัดการตัวเอง หลังจากที่ทำอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็รีบลงมาเพราะกลัวว่าเขาจะรอนาน ก่อนที่ทั้งสองนั้นจะออกไปพร้อมกัน
"เย็นนี้ฉันต้องไปทำงาน"
"อ๋อค่ะ"
"เธอต้องไปกับฉัน"
"ไปที่ไหนคะ แล้วให้ไปทำไม"
"ก็ตามไปดูแลฉันไง หรือเธอจะให้ฉันเป็นคนทำเอง"
"ค่ะ ไปก็ไปค่ะ"
เธอไม่เข้าใจเขาเลยสักนิดเดียว ทำไมเวลาไปข้างนอกจะต้องมีคนคอยดูแลด้วย แล้วที่ทำงานของเขาไม่มีลูกน้องเลขาหรือพนักงานคอยดูแลเลยหรือยังไงกัน ถึงต้องมีเธอตามติดไปด้วยเนี่ย แล้วไอ้งานที่เขาจะพาเธอไปด้วยเธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร
หวังว่าจะไม่ใช่งานอันตราย หรือถูกพาไปขายหรอกนะ
#สักพักต่อมา
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"
"เดี๋ยวก่อน" มาเฟียหนุ่มล้วงเงินออกมาจากกระเป๋า ก่อนที่จะยื่นให้กับหญิงสาว เป็นเงินแบงค์พันปึกๆ ที่ทั้งปึกนั้นมันนับจำนวนไม่ได้ว่ามีเท่าไร แต่คงจะหลายหมื่นเลย "ติดตัวฉันมีเท่านี้ เอาไปใช้ก่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะเอามาให้อีก"
"ค่าอะไรคะ"
"ค่าแท็กซี่ ค่าซื้อกับข้าว ค่าซื้อของ ฉันไม่ได้ให้เธอเลยไม่ใช่หรือไง"
"แต่ให้เป็นเงินเดือนก็ได้นี่คะ ถ้าคุณจะให้"
"ฉันให้ก็รีบรับไปเถอะน่า ฉันจะได้รีบไป"
"ค่ะๆ ขอบคุณนะคะ"
มาอยู่กับเขาเธอเองก็ไม่ได้ถามถึงเงินเดือนอะไรหรอก เพราะคิดว่าเงินเดือนของเธอมันก็ไปตกอยู่ที่ค่าใช้จ่ายที่เขาออกให้ตอนผ่าตัดย่าเธอ เธอเต็มใจทำให้ เพราะสุดท้ายแล้วหนี้สินมันก็ไปหักลบกับเงินเดือนที่เธอมาทำงานให้กับเขา
แต่ก็ไม่คิดไง ว่าเขาจะยื่นเงินให้แบบนี้
"เสร็จแล้วก็รีบกลับ อย่าไปแวะที่ไหน"
"ไม่ไปไหนหรอกค่ะ อย่างมากก็แวะซื้อของ"
"อืม รีบเข้าไปได้แล้ว"
"ค่ะ"
- Writer
