ในปกครองของมาเฟีย

ตอนที่ : 09 หน้าบูด

ภายในห้องทำงานของมาเฟียหนุ่ม ณ คาสิโนหรูหรา หญิงสาวกำลังนั่งเงียบกริบ ขณะที่มาเฟียหนุ่มนั้นกำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา บรรยากาศที่เงียบเชียบพาให้รู้สึกอึดอัดไปหมดเลย

"เป็นอะไรของเธออีก"

"คะ ?" เธอสะดุ้งเพราะเสียงของเขา

"ฉันเห็นเธอนั่งหน้าบึ้งมาสักพักใหญ่แล้วนะ ไม่พอใจหรือไง ที่ฉันพาเธอมาที่นี่ด้วย"

"เปล่าค่ะ ก็แค่เบื่อๆ ไม่รู้จะทำอะไรค่ะ"

"งั้นเราหาอะไรทำกันดีไหมล่ะ"

"....." เธอหันมองเจ้าของคำถาม ก่อนจะรีบส่ายหน้ารัวๆ เมื่อเห็นเขายกยิ้มมุมปาก

คำว่าหาอะไรทำเนี่ย มันดูไม่น่าไว้ใจสักนิดเดียว !

"รอก่อนละกัน ฉันทำงานอีกไม่นานหรอก"

"ค่ะ"

จากที่เขาไปไหนก็ไม่รู้มาจนกระทั่งตอนนี้ มันก็นานพอสมควรแล้วล่ะนะ และนี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย ไม่รู้ว่าเขาจะลากเธอมาด้วยทำไม นึกว่าจะมีอะไรให้ทำ แต่กลับไม่มีอะไรเลย

"คุณคิมคะ"

"มีอะไร"

"ปรางมีเรื่องอยากจะถามค่ะ"

"ว่ามาสิ"

"คือ...คุณคิม เคยมีเด็กแบบปรางใช่ไหมคะ"

"พูดอะไรของเธอ ฉันไม่เข้าใจ"

"ก็แบบปรางไงคะ แบบว่าให้เงินเพื่อแลกกับสิ่งที่คุณต้องการ"

"เธอจะอยากรู้เรื่องนี้ไปทำไม"

"....." นั่นสินะ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยากรู้เรื่องนี้ไปทำไม เพราะในเมื่อเขาจะมีใครมาก่อนหรือจะมีเด็กเลี้ยงแบบเธออีก มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องมาเดือดร้อน แต่ก็ไม่รู้เหมือนกัน มันค้างคาใจจนเธออดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามกับเขา

"ถามทำไม"

"เปล่าค่ะไม่มีอะไร ปรางแค่อยากรู้เฉยๆ"

"หน้าแบบฉันดูโง่หรือไง" ถามด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่สายตาของเขาน่ะเหมือนกำลังดุเธออยู่เลย

"มะ ไม่นะคะ"

"ทำไมต้องสนใจด้วย ว่าฉันจะมีใครหรือไม่มีใคร ไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน"

"ก็เดาเอาค่ะ ปรางเคยอ่านเจอในนิยาย แบบว่า พวกเสี่ยเลี้ยงก็จะมีเด็กหลายคนหลายบ้านงี้"

"ทำไมฉันต้องลดตัวลงไปเปรียบกับคนประเภทนั้นด้วย"

"เอ่อ..."

"เวลาฉันเอาใคร ฉันเอาทีละคน ฉันไม่ได้มั่ว"

"อ๋อค่ะ"

ตอนที่เงียบๆ อยู่ก็ว่าอึดอัดแล้วนะ พอได้พูดกันแบบนี้กลับรู้สึกอึดอัดมากกว่าเดิมอีก อึดอัดจนบอกไม่ถูกเลย อยากกลับบ้านใจจะขาดแล้วล่ะ ไม่สิ เพ้นท์เฮ้าส์ของเขาสิ เพราะเธออาศัยอยู่ที่นั่น

"อีกสักพักฉันถึงจะกลับ เบื่อก็ออกไปเดินเล่นสิ"

"ไม่ดีกว่าค่ะ ปรางขอนั่งอยู่ที่นี่ดีกว่า"

"อะไรของเธอ เมื่อกี้ยังพูดอยู่เลยว่าเบื่อ"

"ก็แบบนั้นล่ะค่ะ แต่ว่าไม่ออกไปดีกว่า เดี๋ยวหลง"

"ฮึ !"

มันก็แค่คำโกหกเท่านั้นแหละ ที่ไม่ออกไปเพราะเธอกลัวว่าจะไปเจอเด็กของเขาอีก ไม่ว่าจะเป็นเด็กเก่าหรือเด็กใหม่ หรือใครก็แล้วแต่ เธอไม่อยากเจออีกเลย ขนาดไม่รู้จักกันยังพูดกันรุนแรงขนาดนั้น ถ้าได้เจอหน้ากันอีกมีหวังได้ลงไม้ลงมือตบตีกันแน่ๆ

แค่คิดก็ขนลุก ถึงจะสู้คน แต่ถ้าเลี่ยงได้ก็ไม่อยากมีปัญหา

#เวลาต่อมา

เพ้นท์เฮ้าส์หรู

"ปรางขอตัวก่อนนะคะ ตอนนี้ง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก บ๊ายบายค่ะ" ไม่รู้จะใช้คำพูดอะไร เธอโบกมือยึกๆ ให้กับเขาก่อนจะรีบเดินขึ้นบันไดไป

ท่าทีของเธอดูเปลี่ยนไป ดูพยายามเลี่ยงอะไรบางอย่าง ดูเหม่อลอยเหมือนคนกำลังคิดอะไรอยู่ เพียงแต่เธอไม่ยอมบอก

"นี่" เรียกลูกน้อง

"ครับนาย"

"เธอได้ออกไปข้างนอกหรือเปล่า"

"ก็ตั้งแต่ที่พนักงานพาไปที่ห้องทำงาน คุณปรางเธอก็ไม่ได้ออกไปไหนเลยนะครับ"

"แล้วมีคนเข้าไปหาหรือเปล่า"

"จะมีก็แต่คนยกอาหารว่างไปเสิร์ฟนะครับ"

"ไปดูกล้องวงจรปิด แล้วเอาคลิปตอนที่มีคนเข้าไปหาเธอมาให้ฉัน ทั้งหมด"

"ครับนาย"

ในเมื่อเธอไม่ยอมบอกว่าไปเจออะไรมา หรือใครทำอะไรให้เธอต้องเป็นแบบนี้ เขาก็ต้องจัดการด้วยวิธีนี้แหละ

หลังจากที่สั่งลูกน้องเรียบร้อยแล้ว เขาก็ขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง

15 นาทีต่อมา

คลิ๊ก ~

พอมีข้อความเข้ามาเฟียหนุ่มก็รีบเปิดอ่านในทันที เพราะมันเป็นคลิปจากกล้องวงจรปิดในห้องทำงานของเขา ที่ลูกน้องได้ส่งเข้ามาให้ตามคำสั่ง

ก่อนที่เขาจะรีบเปิดดูคลิป และได้เห็นการกระทำ ท่าทาง หรือแม้กระทั่งคำพูดเขาเองก็ได้ยินทั้งหมด นี่คงเป็นสิ่งที่ทำให้มะปรางดูเงียบลงสินะ และอยู่ๆ ก็มาตั้งคำถามแบบนั้นกับเขาด้วย

ตู๊ด ~

( ครับนาย )

"จัดการไล่พนักงานคนนั้นออกซะ และอย่าให้มันมาระรานอีก ไม่งั้น...ฉันจะใช้ไม้แข็ง"

( ได้ครับนาย ผมจะบอกให้คนของเราจัดการให้เดี๋ยวนี้ )

ที่ทำแบบนี้ก็ไม่ใช่เพราะเพื่อเธอหรอก แต่เพื่อผลประโยชน์ของคาสิโนต่างหาก ถ้าสมมุติว่าคนที่ถูกพูดจาแย่ใส่ คือคนสำคัญของคาสิโน หรือลูกค้ารายใหญ่ ไม่ใช่มะปรางเด็กของเขา มันจะเป็นยังไง มันคงจะแย่ลงมากกว่านี้แหละ

#ตกดึก

แกร๊ก ~

เขาใช้กุญแจสำรองที่ตัวเองถืออยู่ไขปลดล็อคประตูห้องนอนของเธอ ก่อนจะเดินเข้าไปด้วยความเงียบเชียบ จากนั้นก็ค่อยๆ ขึ้นไปบนเตียงนอนของเธอและล้มตัวลงนอน

"หื้อ !! " สะดุ้งตื่นขึ้นมาพอดี เพราะรู้สึกตัวว่ากำลังถูกกอด แต่ด้วยความที่ห้องมืดเลยไม่รู้ว่าเป็นใคร เธอตกใจมาก กลัวทั้งคนกลัวทั้งผี

"ชู่ว ! ห้ามกรี๊ดนะ"

"คะ คุณคิม !"

"ฉันนอนไม่หลับ"

"เข้ามาได้ยังไงคะ ปรางล็อคประตูแล้วนะ"

"ฉันคงพังเข้ามามั้ง"

"....." เธอไม่ตอบ แต่ความเงียบสงัดมันทำให้เธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นระรัว จากที่ตกใจอยู่ตอนแรก

"คราวหน้าไม่ต้องล็อคประตู"

"แต่ว่า..."

"อยู่ด้วยกันสองคน เธอกลัวใครจะเข้ามาหรือไง"

"....." เธอไม่ตอบ แต่ก็ไม่เชิงแบบนั้นหรอก เหมือนมันจะเป็นนิสัยไปแล้วมากกว่า ที่ต้องล็อคประตูห้องนอนก็เพราะพ่อของเธอชอบเข้ามาค้นข้าวของในห้อง มันติดนิสัยมาจากตรงนี้

"พรุ่งนี้ตื่นสายๆ นะ เวลาเธอขยับตัวฉันจะตื่นด้วย ฉันอยากนอนตื่นสาย"

"ค่ะ"

ทั้งที่หลับไปแป๊บเดียวเอง แต่พอได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาก็ถึงกับตาสว่างเลยแฮะ พรุ่งนี้จะตื่นสายอย่างนั้นเหรอ จะสายแค่ไหนของเขากันนะ เพราะเธอต้องไปหาย่าที่โรงพยาบาลด้วยไง

ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้ด้วยนะ ทั้งที่บุคลิกเวลาอยู่กับคนอื่นดูน่ากลัวแท้ๆ บางครั้งก็ดุเธอด้วยเหมือนกัน แต่ตอนนี้กลับมากอดเธอกลมดิ๊กซะงั้น เอาใจไม่ถูกเหมือนกันนะ

ปากบอกว่า ก็แค่อยู่ด้วยกันเพราะเรื่องบนเตียง เธอก็แค่เด็ก ที่เขาซื้อมาเพื่อบำบัดความใคร่ ก็แค่ผู้หญิงขายตัวคนนึง แต่ดูสิ่งที่เขาทำสิ