อภิรักษ์กระแทกช้อนลงบนโต๊ะ ทุกคนหันมองเขาหน้ากันเหลอหลา แพรไหมที่กำลังออดอ้อนอภินันท์อยู่ถึงกับชะงัก
“ผมอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะครับ”
อภิรักษ์เดินออกจากบ้านไปด้วยความหงุดหงิด
รำเพยมองตามร่างสูงไปอย่างน้อยใจ เขาไม่สนใจจะแคร์เธอเลย เธอคงเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เผอิญทำให้เขาเผลอตัวไปตามอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น
ขนาดทานอาหารบนโต๊ะมีแค่ประกิตและนิรดาที่ถามว่าเธอเป็นเช่นไรบ้าง เอาใจตักอาหารให้ทาน แต่เขาไม่มีแม้จะถามเธอสักคำ เด็กสาวคิดแล้วรู้สึกน้อยใจนัก
“ใหญ่ขา... แพรขอค้างที่นี่ได้ไหมคะ แพรรู้สึกว่าขับรถกลับโรงแรมไม่ไหวค่ะ ได้ไหมคะคุณนิรดา”
ประโยคหลังแพรไหมหันไปถามนิรดา
“ตามสบายสิคะ ถ้าเจ้าของบ้านเขาอนุญาต”
นิรดาบอกเสียงเรียบ
อภินันท์อยากจะปฏิเสธ แต่แพรไหมแกล้งพูดน่าสงสารจนเขาไม่รู้จะปฏิเสธเช่นไร ครั้นจะไล่ไปก็เป็นการใจร้ายเกินไป ในเมื่อเธอบอกว่าเธอไม่ค่อยสบายขับรถไม่ไหว
เมื่ออาหารกลางว
