เด็กเลี้ยงหมอคีรินทร์

วันที่ไม่เหลือใคร

ตอนที่ 11

วันที่ไม่เหลือใคร

“เป็นยังไงบ้างล่ะเฟิร์นเมื่อวานกลับไปที่บ้านมาใช่ไหม” คีรินทร์ถามขณะนั่งทานอาหารเช้าพร้อมกับขวัญนภัส

“ค่ะหมอคีย์” เธอตอบสั้นๆ เพราะการกลับไปที่บ้านไม่เหมือนอย่างที่คิดไว้

“แม่ดีใจไหมที่เอาเงินไปให้”

“หนูไม่ได้เอาเงินให้แม่หรอกค่ะ”

“อ้าวทำไม” คีรินทร์แปลกใจเพราะเขาได้ยินเธอพูดว่าจะเอาเงินไปให้มารดาที่บ้าน

“หนูเอาเงินให้น้องไว้ใช้จ่ายยามจำเป็นค่ะ”

“น้องเธออายุเท่าไหร่แล้วเหรอเฟิร์น”

“น้องหนูสิบขวบแล้วค่ะ”

“เด็กสิบขวบจะมีค่าใช้จ่ายจำเป็นอะไรล่ะ ส่วนใหญ่ก็ต้องขอจากพ่อแม่ทั้งนั้น ฉันว่าเธอทำไม่ถูกนะ” เขาตำหนิเธอไปเพราะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเธอในตอนนี้

“ตอนนี้น้องอาจจะยังไม่ต้องใช้ค่ะ แต่หนูไม่รู้ว่าในอนาคตน้องจำเป็นต้องใช้หรือเปล่า”

“แล้วทำไมไม่ฝากเงินไว้กับแม่ล่ะ”

“ถ้าฝากไว้กับแม่เงินก็หมดสิคะ” ขวัญนภัสสาวตอบขณะเขี่ยข้าวต้มกุ้งในชามซึ่งมันต่างจากทุกครั้งที่เธอจะทานอาหารอย่างรวดเร็ว

“เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมวันนี้สีหน้าไม่สดใสเลยหรืออ่านหนังสือหนัก” แม้ว่าขวัญนภัสจะมาทำงานกับเขาได้ไม่นานแต่คีรินทร์ก็สังเกตเห็นว่าวันนี้แม่บ้านของเขาผิดปกติไปจากเดิม

“ครอบครัวของแม่กำลังจะย้ายไปอยู่เชียงใหม่ค่ะ” เสียงตอบเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

“อ้าวเหรอ แล้วยังไงล่ะ เธอต้องตามไปด้วยหรือเปล่า นี่ฉันต้องหาแม่บ้านคนใหม่อีกแล้วเหรอเนี่ย” คีรินทร์บ่นเพราะเขารู้สึกถูกใจกับการทำงานของขวัญนภัสมาก แต่ถ้าต้องหาคนใหม่มาแทนเธออีกเขาก็เริ่มจะปวดหัวขึ้นมาทันที

“หนูไม่ไปหรอกค่ะ พวกเขาไม่ได้บอกหนูด้วยซ้ำ” เสียงนั้นแผ่วเบาน้ำตาเริ่มซึมออกมาเล็กน้อย

คีรินทร์วันวางช้อนหันไปมองก็เห็นว่าตอนนี้ขวัญนภัสกำลังพยายามกลั้นน้ำตา

“อย่าฝึนเลยเฟิร์นถ้าอยากจะร้องไห้ก็ร้องออกมาสิกลั้นไว้แบบนี้มันไม่ดีเลย”

พอเขาพูดจบน้ำตาของขวัญนภัสก็ไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่อยู่คีรินทร์เลื่อนกล่องทิชชูไปตรงหน้าและนั่งฟังเงียบๆ เมื่อเห็นว่าเธอร้องหยุดร้องแล้วก็ถามเธอถึงเหตุผล

“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอเฟิร์น เล่าให้ฉันฟังได้ไหม” น้ำเสียงของคีรินทร์เต็มไปด้วยความห่วงใยและอบอุ่น

“ลุงเกษมพ่อเลี้ยงของหนูเขาได้งานใหม่ ก็เขาก็เลยใช้ย้ายไปที่เชียงใหม่ ถ้าวันเสาร์หนูไม่กลับไปที่บ้านหนูก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะย้ายไป เขาไม่คิดจะบอกหนูด้วยซ้ำ เขาใจร้ายกับหนูมากๆ เขาทำเหมือนหนูไม่ใช่ลูกเลยค่ะ” หญิงสาวเล่าไปสะอื้นไปจนคนนั่งฟังรู้สึกสงสาร

คีรินทร์ลุกขึ้นเดินมาใกล้ๆ หญิงสาวกอดเอวเขาไว้แน่นน้ำตาไหลอาบแก้ม จนคุณหมอหนุ่มถึงความเปียกชื้นได้ในเวลาไม่นาน

“หมอคะแม่เขาไม่รักหนูเลยเหรอ ทำไมเขาจะย้ายไปอยู่ที่อื่นเขาไม่บอกหนูเลยสักนิด เขากลัวว่าหนูจะตามเขาไปใช่ไหมคะ เขากลัวว่าหนูจะกลับเข้าไปในชีวิตของเขาอีกใช่ไหมคะ ทำไมคะหมอ หนูคิดว่าต่อให้โลกนี้ไม่มีใครหนูก็ยังคงมีแม่ที่รักหนู ถึงแม้ตอนอยู่ด้วยกันแม่จะดุ จะด่าหรือจะพูดไม่ดีกับหนูยังไงแต่หนูก็คิดว่าที่แม่พูดกับหนูแบบนั้นเพราะแม่รักหนูอยากให้หนูโตขึ้นเป็นคนดี แต่ตอนนี้หนูรู้แล้วว่าทุกอย่างที่แม่พูดมันออกมาจากความรู้สึกจริงๆ แม่ไม่เคยรักหนูเลยใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามคำถามเดิมวนไปวนมาทำให้คนฟังรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก

เขาเองก็เคยรู้สึกแบบนี้ตอนที่พ่อกับแม่แยกทางกันและไม่มีใครอยากจะให้เขาอยู่ด้วยและก็เป็นเขาเองที่เลือกออกมาอยู่คนเดียวตามลำพัง แต่เขาก็ดีกว่าขวัญนภัสเพราะก่อนเสียชีวิตคุณปู่ได้มอบเงินให้เขาก้อนหนึ่งทำให้เขามีเงินเรียนและเลี้ยงดูตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้ ส่วนบิดามารดานั้นตัดขาดกับเขาไปตั้งแต่เขาอายุสิบห้าปีและตั้งแต่นั้นคีรินทร์ก็ไม่เคยได้ยินเรื่องราวของบิดามารดาตัวเองอีกเลย

คีรินทร์ไม่ได้ตอบคำถามของขวัญนภัสเพราะไม่รู้จะตอบแบบไหนเขาแค่ยืนอยู่นิ่งๆ ให้เธอกอดและร้องไห้อยู่แบบนั้น

เขาเอามือลูบหัวเบาๆ แล้วดึงเธอออกมาเล็กน้อยหยิบทิชชูบนโต๊ะเช็ดน้ำตาให้เธอจนแห้ง

“อย่าคิดอะไรในเรื่องที่มันผ่านมาแล้วเลยนะ เธอแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่เธอมีเป้าหมายในชีวิตใช่ไหมล่ะเพราะฉะนั้นลืมเรื่องราวพวกนั้นซะ ฉันเชื่อว่าเธอจะเข้มแข็งและอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว”

“แต่มันว้าเหว่มากเลยค่ะหมอคีย์ หนูไม่เหลือครอบครัวอีกแล้ว”

“เฟิร์นเธอลืมไปหรือเปล่าเธอยังมีฉัน มียายศรีจันทร์และมีบิวนะ พวกเราสามคนอาจจะไม่ใช่ครอบครัวโดยสายเลือดของเธอแต่ก็จะอยู่ข้างๆ เธออย่าน้อยใจไปเลยนะ” คีรินทร์พยายามจะปลอบเขาไม่ชอบเห็นใครร้องไหนแบบนี้

“หมอไม่เข้าใจหรอกความหมอไม่เคยโดนทิ้ง” ขวัญนภัสพูดอย่างน้อยใจ

“เธอพูดผิดแล้วเฟิร์น ฉันเคยโดนทิ้งตั้งแต่ตอนอายุสิบห้า พ่อกับแม่ฉันเลิกกันไม่มีใครต้องการฉันสักคน ฉันออกมาอยู่หอตั้งแต่ตอนนั้นและได้เงินจากมรดกของคุณปู่ส่งตัวเองเรียนจนถึงทุกวันนี้ฉันไม่ได้ติดต่อพ่อกับแม่มาสิบกว่าปีแล้วฉันก็ยังอยู่ได้เลย ตอนนั้นฉันเองก็ไม่มีใคร มีแค่หมออาร์มเพื่อนสนิทคนเดียวของฉันเท่านั้น” คีรินทร์เล่าถึงเรื่องในอดีตให้เด็กสาวฟังเพราะอยากให้เธอรู้ว่าไม่มีใครสมบูรณ์แบบทุกคนย่อมมีอดีตกันทั้งนั้น

“จริงเหรอคะหมอคีย์” หญิงสาวถามด้วยความแปลกใจเพราะดูเหมือนชีวิตคุณหมอคีรินทร์จะเพอร์เฟ็กมากเธอไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะมีอดีตที่เลวร้ายไม่ต่างจากเธอ

“จริงสิ ฉันยังผ่านมันมาได้เลยตอนนั้นฉันอายุแค่สิบห้าเองนะ แต่ตอนนี้เธออายุสิบแปดและทำงานมีเงินเดือน ฉันว่าอนาคตเธอจะต้องไปได้ไกล มันต่างจากฉันนะ ตอนนั้นฉันไม่ได้ทำงานอะไรเลยใช้แค่เงินมรดกของคุณปู่ ถ้าพูดถึงความเก่งแล้วเธอน่ะเก่งกว่าฉันมาก”

“แต่หนูไม่รู้ว่าหนูจะอยู่แบบนี้ได้อีกนานแค่ไหนหนูยังเรียนไม่จบ ม. 6 เลยด้วยซ้ำ”

“เธอต้องอยู่ได้สิเฟิร์น มองไปที่อนาคตสิ เธออยากเรียนเภสัชอยากทำเครื่องสำอางนั่นคือเป้าหมายที่เธอจะต้องไปให้ถึง ฉันบอกเธอไปแล้วว่าเรื่องเรียนฉันจะสนับสนุนเธอเอง เธอรับปากได้ไหมล่ะว่าจะต้องทำสิ่งที่ฝันให้สำเร็จ”

“หนูจะพยายามค่ะหมอคีย์”

“อย่าใช้คำว่าพยายามสิเธอต้องพูดว่าเธอต้องทำให้ได้เข้าใจไหม” คีรินทร์กระตุ้นให้เด็กสาวฮึกเหิม เขามองว่าขวัญนภัสเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นและจะต้องประสบความสำเร็จกับสิ่งที่หวังไว้อย่างแน่นอน

“ค่ะหนูต้องทำให้ได้ หนูจะต้องสอบเข้าเรียนคณะที่หนูชอบให้ได้” หญิงสาวพูดแล้วยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงอนาคตที่ตัวเองจะได้เข้าไปเรียนในระดับมหาวิทยาลัยก็รู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น

“ต่อไปฉันจะติวให้เธอทุกวันดีไหม เพิ่มภาษาอังกฤษเข้าไปด้วยเพราะต้องใช้คะแนนตรงนี้ด้วยใช่มั้ยล่ะ”

“ใช่ค่ะแต่หนูจะทำให้หมอคีย์เสียเวลา” ขวัญนภัสเกรงใจที่หมอคีรินทร์จะต้องเสียเวลามาติวให้ทั้งที่เธอมาทำงานเป็นแม่บ้านให้เขา

“ไม่หรอกฉันเองก็อยากจะฝึกการใช้ภาษาอังกฤษด้วย เพราะถ้าฉันไปเรียนก็คงต้องใช้เป็นภาษานี้หลัก เอาล่ะนะทีนี้เธอรีบกินข้าวแล้วไปเรียนได้แล้ว เย็นนี้เจอกันนะ ฉันไปทำงานก่อนนี่ก็สายแล้ว”

“ขอบคุณนะคะหมอคีย์ที่ให้กำลังใจหนู แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้หมอต้องเสียเวลา หมอจะเปลี่ยนเสื้อใหม่ไหมเดี๋ยวหนูเอามาให้” ขวัญนภัสรู้สึกผิดที่ทำเสื้อของเจ้านายเปียกไปหมด

“ไม่เป็นไรหรอกพอไปถึงโรงพยาาลมันก็แห้งพอดี เธอก็รีบกินข้าวแล้วไปโรงเรียน อย่าคิดมากเรื่องนี้อีก ฉันไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ถ้าครั้งต่อไปฉันเห็นเธอร้องไห้โดยไม่มีเหตุผลฉันจะหักเงินเดือนเธอตกลงไหม”

“หมอคีย์คะมีใครเขาหักเงินเดือนแบบนี้ด้วย”

“ก็มีฉันนี่ไงตกลงไหมล่ะ”

“ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวยิ้มรู้สึกอบอุ่นขึ้นมากที่อย่างน้อยก็ยังมีคุณหมอคีรินทร์อยู่เคียงข้างในวันที่รู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือใครเลย