เกิดชาตินี้ขอเป็นพระสนมท้ายวังเนื้อหอม

บทที่3 สนมรัก2/2

นี่ก็ใกล้ฤดูร้อนแล้ว แต่นางไม่มีกลิ่นตัวเลยสักนิด พาให้อยากกลืนกินนางอีกแล้ว แต่เขายังรู้สึกปวดแสบปวดร้อนอยู่บ้างเล็กน้อย แต่จะยอมให้นางดูแคลนไม่ได้

“สนมรักเจ้าก็เสียเหงื่อไปมากเมื่อคืน บำรุงหน่อยดีหรือไม่” เมื่อคำต่อไปนางยกช้อนขึ้นด้วยความเอียงอาย เขาจึงผลักให้นางได้ชิมของบำรุงร่างกายนี้บ้าง

“ฝ่าบาทชิมคำนี้อีกคำสิเพคะ” นางช้อนสายตาหวานฉ่ำขึ้นมองยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเพื่อจะได้ชิมรังนกตุ๋นโสมชั้นดีของห้องเครื่องในแบบที่จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ต้องตะลึง

เมื่อฝ่าบาทชิมอีกคำนางวางช้อนแล้วรั้งต้นคอพระองค์โน้มมาใกล้จูบกลืนเอารังนกในโอษฐ์นุ่มทันทีก่อนที่เขาจะกลืนกินไปหมด เรียวลิ้นเล็กกวาดเอารังนกทั้งหมดที่ป้อนไว้มากลืนกินเสียเอง

หวังจื่อฮ่าวคิดไม่ถึงว่าสนมรักของเขาจะมีวิธีกินที่พิสดารชวนให้รัญจวนใจเช่นนี้ เขาจับถ้วยรังนกขึ้นซดมันเข้าปากแล้วรั้งรอให้สนมรักได้กินรังนกนั้นอีก พร้อมกับยักคิ้วขึ้นลงเป็นเชิงบอกว่ากินอีกสิ

เสิ่นลี่เซียนก้มขำเล็กน้อย แต่ก็มอบจูบอันดูดดื่มแล้วผลักรังนกในปากของฝ่าบาทให้กลืนกินลงไป

เมื่อถอนจูบออกมานางก็กระซิบเพียงเบา ๆ ว่า

“พระองค์ควรดื่มให้มาก คืนนี้พระองค์ย่อมต้องใช้แรงอีกเยอะ สายธารของท่านต้องหลั่งอีกหลายหน”

เส้นเลือดในกายของหวังจื่อฮ่าวสูบฉีดรุนแรง จนทำให้รู้สึกถึงเหงื่อผุดเป็นเม็ดเล็กที่หน้าผาก เมื่อสนมรักของเขาเห็นจึงล้วงเอาผ้าเช็ดหน้ากลิ่นหอมจาง ๆ ขึ้นมาซับให้ เขาก็ไม่รั้งรออีกรั้งนางขึ้นเตียงรอคอยการปรนนิบัติอย่างลึกล้ำให้เขา

นางรู้ว่าบุรุษผู้นี้มักมากในกามที่สุด

“เจ้า...ทำแบบเมื่อคืนอีกได้หรือไม่” แม้จะปวดแสบแต่เขาจะกัดฟันทน

“ชอบหรือเพคะ” นางผลักเขานอนลงและช่วยปลดเปลื้องอาภรณ์สีทองออกจากวรกายองอาจ หากไม่ฝึกหมัดมวย รำกระบี่ก็คงออกกำลังกายอย่างอื่นอยู่เป็นนิจแน่นอน ลอนกล้ามเป็นลูกเรียงสวยขนาดนี้ ช่างกร้าวใจสนมที่เพิ่งย้อนยุคมาอย่างนางเสียเหลือเกิน

“ชอบ เราชอบมาก” เขาพูดอย่างไม่ปิดบัง แต่เมื่อร่างกายเหลือเพียงชั้นในขายาวเพียงตัวเดียว นางกลับไม่ถอดสิ่งใดออกจากตัวซ้ำยังอยู่ครบชิ้นอีกด้วย

“เจ้าไม่ถอดหรือ...”

“ฝ่าบาทเห็นหมดจะทรงตื่นเต้นได้อย่างไรเพคะ” เสิ่นลี่เซียนจะทำให้เขารู้ว่าแม้อาภรณ์อยู่ครบเขาก็เสพสุขได้อย่างไม่รู้เบื่อ

นางกระตุกกางเกงของฝ่าบาทออก เห็นหัวมังกรมันกำลังคอพับแล้วค่อย ๆ โงหัวขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด

“มันบาดเจ็บหรือเปล่าเพคะ”

“ไม่...ไม่เจ็บ” นางเห็นรอยแดง ๆ คล้ายกับกลีบปุบผาของนางที่กำลังบวมอลึ่งฉึ่งทำไมจะไม่รู้ว่ามันตรากตรำทำงานหนักเมื่อคืน ทั้งบีบทั้งรัดรึงทำให้เขาเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่ความสุขไม่เข้าใครออกใคร คงอยากจะทำให้เหมือนเมื่อคืนอีก หรือพูดง่าย ๆ คือมาตอกย้ำซ้ำ ๆ ให้ชินและชาน่ะสิ ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็คงเบื่อนางไปแล้ว นางจะยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด

“วันนี้ไม่เหมือนเมื่อวานแน่นอนเพคะ” มือเล็กของนางลูบที่หัวมังกรขึ้นและลงอย่างเบามือ จนเมื่อเริ่มตื่นเต็มตา นางจึงปลดเอี๊ยมตัวบนออกเผยให้เห็นดอกปทุมที่กำลังชูช่ออวดความงามอยู่เบื้องหน้า ที่เหลือเพียงผ้าแพรผืนบางเห็นเป็นเงาวับ ๆ แวม ๆ สร้างจิตนาการอย่างหวามไหวให้องค์จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่

นางนวดสองลูกมังกรแล้วก็รูดขึ้นลงรั้งให้หัวมังกรสีแดงโผล่ออกมายิ้มให้นาง ปลายหัวมีน้ำใส ๆ ไหลออกมาราวกับตาน้ำผุดในป่า

“พระองค์เป็นเทพพิรุณหรือไม่เพคะ ถึงได้ผลิตน้ำออกมาไม่หยุด” นางแกล้งเยินยอสร้างความภูมิใจในความแข็งแรงขององค์จักรพรรดิ แล้วมันก็ได้ผล มังกรตัวใหญ่ของเขาผงาดขึ้นเป็นลำเส้นเลือดที่เปล่งตึงรอบมังกรตัวเขื่อง ทำให้รู้ว่าเขาอยากปลดปล่อยแล้วสินะ

นางโน้มอกลงเข้าไปหามังกรตัวใหญ่แล้วควักดอกปทุมแสนงดงามที่ผลิเกสรชูชันออกมาให้เห็นเต็มสองตา ใช้มันโอบรัดมังกรของจักรพรรดิเอาไว้แล้วขยับให้ขึ้นลง

เสียงกรีดร้องของเขาดังออกไปข้างนอกอีกแล้ว คราวนี้ขันทีนางกำนัลไปยืนหน้าตำหนักไกล ๆ แล้วก็ปิดประตูนอกตำหนักเสียเลย เพราะไม่อาจทนฟังเสียงโหยหวนขององค์จักรพรรดิต่อไปได้

‘เสียนเฟยของข้าร้ายกาจยิ่ง!’