อันเฟยค่อย ๆ กะพริบตาไล่แสง นางได้ยินเสียงนกร้องในยามเช้า แสงที่ลอดหน้าต่างรูปวงพระจันทร์และม่านบาง ๆ ที่ปลิวอยู่ริมหน้าต่างทำให้นางหยีตามองอีกครั้ง และต้องขยี้ตาซ้ำ ๆ เพื่อมองให้แน่ใจ....
“อืม….เอ๊ะ!!”
เมื่อนางหันไปและต้องตกใจว่านางมิได้นอนอยู่เพียงคนเดียวในห้องนี้ ท่านอ๋องที่สวมชุดนอนนอนอยู่ข้าง ๆ นางและห่มผ้าห่มผืนเดียวกัน
นางจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าหลับไปเมื่อใด ตั้งแต่เมื่อใดแต่จำได้แค่ว่ามาบอกเขาเรื่องซูหลิงที่นางส่งออกนอกเมืองไปเพื่อรักษาความปลอดภัยไปจนถึงนอกเมืองโดยคนของหอต้าหรง
“ตื่นแล้วหรือ”
“ท่านอ๋อง เหตุใดหม่อมฉัน…”
“เจ้านอนไม่พอน่ะ ล้มทั้งยืนจนข้าตกใจก็เลยให้เจ้านอนพักที่ห้องนี้ ข้าก็เลยนอนไปด้วย”
“ชุด….”
“ข้าถอดให้เองไม่ต้องถลึงตาดุเช่นนั้น แค่ถอดชุดนอกออกเท่านั้นมิได้ล่วงเกินเจ้า ข้ารอจนกงหลี่กลับมาและบอกข่าวว่าส่งซูหลิงไปถึงหอต้าหรงและที่นั่นก็รับงานต่อไปแล้ว”
“ค่อยยั
