“ปละ…ปล่อยเถอะเพคะ"
“เจ้ากลัวข้างั้นหรือ”
"คือ…."
ท่านอ๋องทำโดยไม่ได้ขอ เขาค่อย ๆ ก้มลงมาและสูดกลิ่นที่แก้มนวลตรงหน้า อันเฟยหลับตาพร้อมกับใจที่หวิวสั่นจนแทบจะละลายไปกับสัมผัสอ่อนโยนของเขา ลมหายใจที่รดอยู่ข้างหูทำให้นางรู้ว่าเขายอมปล่อยนางแล้ว
“รังแกเจ้าเท่านี้พอ รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ”
อันเฟยหลับตาคล้ายจะโกรธแต่นางกลับโกรธเขาไม่ลง นางโกรธตัวเองมากกว่าที่ปล่อยให้เขาทำเช่นนี้กับนาง เหตุใดนางจึงไม่ห้ามแต่กลับเผลอใจให้เขากอดและดึงตัวนางเข้าไปหอมเช่นนั้น เมื่อเปิดประตูห้องได้อันเฟยจึงล้มตัวลงที่เตียงพร้อมกับทุบแรง ๆ ไปที่หมอนทันที
“คนบ้า ๆๆๆๆ…บ้าที่สุดเลย”
“พระชายาเพคะ หม่อมฉันเข้าไปได้หรือไม่เพคะ”
เสียงของสาวใช้ดังขึ้นหน้าห้อง อันเฟยที่พึ่งตั้งสติได้จึงหันไปพร้อมกับตะโกนออกไป
“เข้ามาเถอะ”
สาวใช้ราว ๆ สี่ห้าคนเดินเข้ามารายล้อมนางเอาไว้เพื่อจะช่วยนางเปลี่ยนชุดและแต่งตัวเพราะท่านอ๋องรออยู่
