“พวกนางก็ส่วนพวกนาง หม่อมฉันก็คือหม่อมฉันสิเพคะ บอกว่าไม่ได้คิดอะไรก็คือไม่คิดเหตุใดพระองค์พูดไม่รู้เรื่องเพคะ”
“นี่เจ้ากล้าด่าข้างั้นหรือ หาว่าข้าพูดไม่รู้เรื่อง”
“มิใช่หรือเพคะ พระองค์ต้องแยกแยะก่อนที่จะมีคนจับได้นะเพคะ มีอย่างที่ไหนไม่ชอบท่าทางที่พี่น้องแสดงออกต่อกัน นี่มันออกจะเกินไปนะเพคะ”
“ข้า!!….”
“หม่อมฉันเดินมาส่งพระองค์แล้ว กลับได้หรือยังเพคะ”
“ข้า….เจ้า มือเจ้าเจ็บหรือไม่”
“ไม่เท่าไหร่เพคะ ยังดีที่ไม่ถูกกำไลนี่บาด สวมพวกนี้แล้วน่ารำคาญชะมัดเลย”
“ข้าไม่ได้ตั้งใจจะดึงแขนของเจ้าแรงขนาดนั้น ข้าขอโทษ”
สายตาเขาอ่อนโยนลงนิดหน่อยเมื่อเอ่ยคำขอโทษออกมา อันเฟยหันไปมองเขาพลันต้องเบี่ยงหน้าหนีในทันทีเพราะสายตาที่เขามองมาทำเอานางรู้สึกแปลก ๆ ราวกับจะมองทะลุเข้ามาในใจนาง
อันเฟยพึ่งเคยรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัวเช่นนี้เป็นครั้งแรก นางเองก็ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไรเช่นกันแต่มันอันตรายม
