“เสียใจด้วยนะคะ เก่งมาก ๆ ที่ผ่านมาได้” เสียงหวานเอ่ยพูดขึ้นหลังฟังเรื่องราวจากปากของกัสจนจบ
“ผ่านมาได้เพราะใครล่ะ”
จ้องมอง...
ดวงตากลมจ้องเขม็งไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม คนถูกมองจ้องฉันกลับมาอย่างไม่หลบสายตาเช่นกัน หลังจากเล่าทุกอย่างให้รับรู้ในเรื่องของตัวเองตลอดเวลาที่ผ่านมา รับรู้แต่ใช่ว่าจะเชื่อถ้าเขาสืบประวัติยังไงก็รู้ได้ไม่ยาก อย่างเช่นตอนที่ทำโน้ตบุ๊กให้ก็สามารถแบบดูงานในนั้นได้เหมือนกัน
“หนังสือเล่มที่สามชื่อเรื่องว่าอะไร” ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเหนือกว่ายังไงก็ไม่รู้ แขนเรียวยกขึ้นกอดอก สายตามองตรงไปยังข้างหน้าจ้องอีกฝ่ายอย่างจับผิด
“พรข้อสุดท้ายฉันยกให้คุณ” กัสตอบกลับทันทีอย่างไม่ลังเล ราวกับเขาจดจำมันได้อย่างแม่นยำแม้แต่ฉันเองยังนั่งนึกย้อนไปถึงงานของตัวเองอยู่เลย แต่เขาเป็นคนความจำดีแล้วการหาข้อมูลก็อาจจะเอาชื่อผลงานของฉันมา ต้องถามเนื้อหาข้างใน คนไม่อ่านย
