(ยูรา)
1 ชั่วโมงต่อมา ภายในห้องพักคอนโดของตัวเอง
“ความจริงเขาน่าจะไม่ได้อยากปิดบังอะไรยูราก็ได้นะ”
เสียงหวานของแม่พูดขึ้นหลังจากฟังเรื่องเล่าทั้งหมดที่ฉันเอามาปรึกษาวันนี้ ในขณะที่ตัวเองนั่งกอดเข่านั่งหลังพิงกับโซฟาอยู่กับพื้น ส่วนแม่นั่งอยู่ด้านบนกำลังแกะเม็ดข้าวโพดด้วยความตั้งใจ นำมันใส่ชามยื่นมาให้เป็นระยะ ฉันรับถ้วยมาถือไว้หยิบเอาเข้าปากทีละเม็ด ปากเคี้ยว สายตามองไปยังหนังสือของตัวเองที่อยู่ในตู้กระจกข้างโทรทัศน์
“หนูบังเอิญเข้าไปในห้องนั้นเอง เขาคงไม่จะรู้ทำยังไงก็เลยเล่าให้ฟังมั้ง...” ฉันตอบกลับแม่ในสิ่งที่เกิดขึ้นจริง
“ถ้าเขาไม่รู้สึกกับเราคงไม่เปิดเผยเรื่องนี้ออกมาหรอก เขาไม่มีความจำเป็นต้องพูดด้วยซ้ำ”
“....” กัสต่อว่าฉันแล้วจับโยนออกจากห้องนั้นยังได้เลย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันกลับตรงกันข้ามสุด ๆ เข้ามากอดแล้วยังร้องไห้...
“งั้นเราลองมาสลับกัน” คำพูดของแม่ทำฉันหันหน้ากลับไปม
