ท่านย่าหมานที่นั่งฟังอยู่ไม่ไกล ก็มองมาที่หรันเยี่ยอย่างพิจารณา นับตั้งแต่ที่นางเกิดเรื่องร้ายก็ดูจะกลายเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดิมเสียแล้ว
“ไม่ต้องจ้างข้าหรอก เรื่องเพียงเท่านี้ ข้าก็เหมือนได้ทบทวนตำราไปด้วย” หมานหลางจะยอมรับเงินพวกเขาได้อย่างไร เรื่องที่เกิดขึ้นกับครอบครัวจ้าว เขาก็รู้มาไม่ใช่น้อย
“ได้อย่างไรเล่า ทำงานย่อมต้องได้รับเงิน เอาเถิดข้าจะให้เจ้าเอง เจ้าเริ่มสอนได้เมื่อใด”
“หากพวกเขาพร้อมก็มาหาข้าที่เรือนได้เลย”
“วันนี้เลยก็แล้วกัน ถึงอย่างไรก็มาแล้ว” ฝาแฝดหันมามองพี่สาวของเขาทันที แม้แต่หมานหลางก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน
“ข้ายังไม่ได้เตรียมกระดาษ พู่กันให้พวกเขาเลย” เขาร้องเสียงหลงออกมา เพราะเขาก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“ยังไม่ต้องใช้ เจ้าดูนี่” หรันเยี่ยนั่งย่องๆ ลงที่พื้นเรือน เพราะเป็นพื้นดินนางจึงหากิ่งไม้มาขีดเขียนให้พวกเขาดู ก่อนจะใช้มือลบแล้วเขียนใหม่
“นี่อย่างไรเล่า พวกเขายังมิร
