ข้าคือ ราชินีแห่งเกมปลูกผัก

ของรางวัลเป็นบ้านพักในมิติ

พอเข้ามาด้านใน นางก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง ด้านนอกมืดสนิทแล้ว แต่ด้านในกับสว่างราวกับว่าเป็นตอนกลางวันเสียอย่างงั้น

“เจ้าเคยเห็นกลางมีเวลากลางคืนหรือไม่เล่า” เสี่ยวไป๋เดินเข้ามาหาหรันเยี่ย

“อืม...ก็จริง ว้าว ข้าวเก็บเกี่ยวได้แล้ว” หรันเยี่ยวิ่งเข้าไปที่แปลงข้าวของนางอย่างตื่นเต้น

"แล้วข้าต้องเก็บเช่นใด”

“เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของข้า เจ้าเพียงแค่ขุดแปลงเพิ่มก็พอ”

“แล้วต้องขุดอีกกี่แปลง”

“เหอะ ก็ต้องขุดให้ได้เยอะที่สุด หากเจ้าอยากผ่านด่านที่สอง ก็ต้องปลูกทั้งหมดอีกห้าแปลง ถึงจะเปลี่ยนเป็นผักมาให้เจ้าปลูก”

“แล้วของรางวัลเล่า คือสิ่งใด” นางเอ่ยถามหาของรางวัลก่อนเลย

“ข้าเห็นว่าเจ้าลำบากเรื่องห้องน้ำใช่หรือไม่ หากเจ้าผ่านด่านที่สอง ข้าจะมอบบ้านพักในมิติให้เจ้า ด้านในมีสิ่งอำนวยความสะดวกเช่นเดียวกับโลกก่อน ทั้งยังมีห้องน้ำที่เจ้าคิดถึงด้วย” เสี่ยวไป๋เชิดหน้าขึ้นอย่างโอ้อวด

“ตกลง ข้าจะรีบไปขุดเดี๋ยวนี้” หรันเยี่ยวิ่งเข้าไปหยิบจอบแล้วเริ่มลงมือขุดดินทันที

พอเสี่ยวไป๋เก็บเกี่ยวข้าวแปลงแรกเรียบร้อย ภายในมิติก็ปรากฏโกดังเก็บของขึ้นมาหนึ่งโรง ด้านในมิข้าวเปลือกที่ถูกเก็บใส่กระสอบไว้อย่างดีอยู่นับสิบกระสอบ

หรันเยี่ยนางตั้งใจขุดดินให้แล้วเสร็จทั้งสี่แปลงอย่างตั้งใจ ถึงจะเหนื่อยจนแทบขาดใจ แต่พอคิดถึงรางวัลที่จะได้ นางก็จำต้องกัดฟันทนตั้งหน้าตั้งตาขุดต่อไป

เสี่ยวไป๋ที่นั่งนอนเฝ้าอยู่ไม่ห่างก็มองมาที่หรันเยี่ยอย่างชื่นชม ประวัติของนางก่อนที่จะมาอยู่ในภพนี้มันก็รู้มาก่อนแล้ว นางเป็นลูกคุณหนูที่นั่งๆ นอนใช้เงินไปวันๆ เรื่องเช่นนี้นางย่อมไม่เคยทำอย่างแน่นอน

“อุ๊ยยยย” หรันเยี่ยสูดปากอย่างแรง เมื่อมือที่จับจอบของนางพองแดง จนมีตุ่มน้ำขึ้นไม่น้อย ตอนนี้ตุ่มน้ำได้แตกออก นางจึงเจ็บแสบจนน้ำตาซึมออกมา

เสี่ยวไป๋เดินเข้าไปหานางช้าๆ “ไหนข้าดูหน่อย” มันมองที่มือของหรันเยี่ย ก่อนจะแลบลิ้นเลียที่ฝ่ามือทั้งสองข้างของนาง

“เฮ้ยยย ยี้สกปรก เจ้าทำอันใดเสี่ยวไป๋!!!” นางร้องถามออกมาพร้อมทั้งเช็ดมือกับเสื้อผ้าไปด้วย

“เหอะ คนรึอุตส่าห์หวังดี” มันเดินหนีไปอย่างไม่พอใจ

พอหรันเยี่ยก้มลงดูมือของนางก็พบว่าตุ่มน้ำก่อนหน้านี้หายไปเสียแล้ว ความเจ็บปวดก็ไม่เหลืออยู่เลย

“เสี่ยวไป๋ ข้าขอโทษ” หรันเยี่ยวิ่งตามมาง้อมันทันที นางก้มตัวอุ้มมันมาไว้ในอ้อมแขน พร้อมทั้งถูใบหน้ากับขนของมันอย่างเอาใจ

“อืม เจ้ากลับไปทำงานต่อเถิด” เสี่ยวไป๋ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของหรันเยี่ย ก่อนจะเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว มันจะให้นางรู้ได้อย่างไรว่ามันกำลังเขินอายอยู่

หรันเยี่ยจำต้องเดินกลับไปขุดดินต่ออีกครั้ง นานนับสองชั่วยามนางถึงได้ขุดทั้งหมดเสร็จลง หรันเยี่ยทิ้งตัวนั่งลงที่ข้างแปลงสุดท้ายที่นางขุดไว้ เนื้อตัวรวมทั้งใบหน้าของนางมีแต่ดินและคราบเหงื่อไคลอย่างไม่น่ามอง

"หว่านเมล็ดต่อได้แล้ว ข้าจะได้นำบ้านออกมาให้เจ้าเสียที” เสี่ยวไป๋มาหยุดอยู่ตรงหน้าของหรันเยี่ย พร้อมทั้งถุงข้าวอีกห้าถุง

“อืม...” หรันเยี่ยนางแทบจะคลานมาหยิบถุงข้าวไปหว่านอยู่แล้ว แต่พอนึกถึงบ้านที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันนางก็ฮึดขึ้นสู้อีกครั้ง

พอแปลงสุดท้ายถูกหว่านเรียบร้อย ภายในมิติก็ปรากฏบ้านหลังขนาดกลางขึ้นมาทันที

“ไปดูบ้านกัน” นางร้องอย่างดีใจ พร้อมทั้งวิ่งนำไปที่บ้าน

ภายในมีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างตามที่เสี่ยวไป๋ได้บอกนางไว้ ห้องนอนที่มีถึงสี่ห้องล้วนแต่มีห้องน้ำในตัว ไหนจะห้องโถงที่มีโซฟาไว้นั่งรถ โต๊ะทานข้าวขนาดกลางที่นั่งได้เกือบแปดคน

ห้องครัวที่มีทุกสิ่งพร้อม รวมทั้งอาหารสดมากมายให้หรันเยี่ยนางได้ทำอาหารกินเอง

“ข้านำอาหารออกไปได้หรือไม่” นางอดคิดถึงครอบครัวที่อยู่ด้านนอกไม่ได้ เมื่อเห็นไข่ไก่มากมาย เนื้อสัตว์ ผักที่เต็มตู้แช่

“ได้ ทุกอย่างล้วนเป็นของเจ้า”

“เจ้าดีที่สุดเลย” หรันเยี่ยจะเข้าไปอุ้มเสี่ยวไป๋อีกครั้ง แต่ถูกมันร้องห้ามไว้เสียก่อน “หยุดเลย เจ้าตัวเหม็นเช่นนี้ อย่าได้มาอุ้มข้า”

“เอ่อ...จริงด้วย” หรันเยี่ยก้มลงดูเนื้อตัวของนางก็เห็นว่าจริงเช่นที่เสี่ยวไป๋ว่า “ข้าไปอาบน้ำก่อน” นางวิ่งเข้าไปในห้องที่นางเลือกไว้ก่อนหน้านี้

ด้านในห้องน้ำเป็นสิ่งที่นางคิดถึงมาตลอด หรันเยี่ยเปิดน้ำใส่อ่างไว้ นางนำเสื้อผ้าที่เลอะไปซักที่ห้องซักล้างที่อยู่ติดกับห้องครัว

ก่อนจะกลับเข้ามานอนแช่น้ำในอ่างอย่างสบายใจ “สวรรค์ชัดๆ” เครื่องอาบน้ำที่มีครบครัน แปรงสีฟันที่คิดถึงตอนอาบน้ำด้านนอก

ครีมน้ำอาบ ยาสระผมที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายจนนางอยากจะหลับในอ่างน้ำเสียเลย

พอออกมาจากห้องน้ำ หรันเยี่ยนางก็ได้กลิ่นอาหารส่งกลิ่นหอมเข้ามาในห้องนอนของนาง จนอดใจไม่ไหวต้องรีบแต่งตัวแล้วเดินออกไปดู

“จะ เจ้า เจ้าทำอาหารได้ด้วยรึ” นางมองอาหารที่ถูกจัดวางบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับหันไปมองเสี่ยวไป๋ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเช่นกัน

“ก็มีแค่เจ้ากับข้า ถ้าเจ้าไม่ได้ทำก็ต้องเป็นข้าที่ทำ”

หรันเยี่ยอ้าปากค้าง หมาจะมาทำอาหารได้อย่างไร นางมองไปที่มือของเสี่ยวไป๋อย่างสงสัย

“เหอะ ข้ามีพลังวิเศษ คงไม่ต้องใช้มือคู่หน้านี้ทำกระมัง” มันอดที่จะมองหรันเยี่ยราวกับคนโง่ไม่ได้

“อ้อ เช่นนั้นก็กินลงหน่อย” นางรีบนั่งลงที่โต๊ะอาหารทันที

“ไม่ควรทำให้เจ้าเลย” มันส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะก้มลงกินอาหารในส่วนของมัน

“หืม...อร่อย เจ้าทำเก่งมากเสี่ยวไป๋” หรันเยี่ยเอ่ยชมมัน ทั้งที่ปากของนางยังมีอาหารอยู่เต็มปาก

“หึ กินเข้าไป อย่าได้พูดมาก”

พออาหารหมดลง หรันเยี่ยนางก็ยกจานชามเข้าไปเก็บในห้องครัว

“เสี่ยวไป๋ เครื่องล้างจานใช้ยังไง” นางร้องถามออกมาจากในห้องครัว

“เหอะ เจ้าทำอันใดเป็นบ้าง” มันถากถางออกมา ก่อนจะทำให้จานทั้งหมดลงไปเรียงอยู่ภายในเครื่องล้าง

“กดปุ่มนี้ แล้วก็ปุ่มนี้”

“แล้วไม่ต้องใส่น้ำยาล้างรึ”

“มันมีช่องอยู่ด้านล่างอย่างไรเล่า ก่อนหน้านี้ข้าเติมไปแล้ว ครั้งหน้าเจ้าก็ตรวจดูก่อนจะล้างด้วยเล่า” เสี่ยวไป๋ส่ายหัว เขาจะต้องมาสอนนางทุกเรื่องเลยอย่างงั้นรึ

“เช่นนั้นครั้งหน้าก็ให้เจ้าจัดการดีกว่า” นางเดินออกจากห้องครัวไปทันที

“เจ้านี่มัน” เสี่ยวไป๋หัวเสียกับหรันเยี่ยไม่น้อย แต่มันก็เดินตามนางออกไปจากห้องครัว

“เสี่ยวไป๋ ข้าจะนอนสักครู่ เจ้าเรียกข้าด้วยเล่า” หรันเยี่ยโผล่หน้าออกมาจากห้องของนาง

“เจ้านอนไปได้เลย เวลาด้านในกับด้านนอกต่างกันมากนัก เจ้าตื่นขึ้นมาไม่รู้ว่าด้านนอกจะเช้าแล้วหรือยัง”

“วิเศษ เจ้ามานอนกับข้าด้วยมา” นางเดินเข้าไปอุ้มเสี่ยวไป๋เข้าไปในห้อง โดยที่มันก็ไม่ได้ตั้งตัว

พอมันดิ้นออกจากอ้อมกอดของหรันเยี่ยได้ นางก็ฟุบหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนเสียแล้ว

“เจ้านี่มัน” มันได้แต่พูดคำนี้ซ้ำไปซ้ำมา แต่ก็ฟุบหลับอยู่ข้างกายของหรันเยี่ยไปเช่นกัน