ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องโถงต่างตกตะลึงตั้งแต่ที่เขาออกมาจากมิติแล้ว สิ่งที่เขาพูดทุกคนล้วนแต่ไม่ได้สนใจฟังทั้งสิ้น
“เจ้าคือเสี่ยวไป๋เช่นนั้นรึ” จ้าวตงจิ้นเป็นคนที่เรียกสติกลับมาได้เร็วที่สุด เอ่ยถามขึ้นมา
“ขอรับ ข้าคือเสี่ยวไป๋ ความจริงแล้ว นามของข้าคือ หานหมิงชุนขอรับ” เขาก้มหัวลงคารวะผู้อาวุโสทุกคน แม้ความจริงเขาจะมีอายุที่มากกว่าทุกคนที่นั่งอยู่ในนี้ก็ตาม
“เอ่อ อย่างที่พวกท่านเห็นเจ้าค่ะ ฮ่า ฮ่า” หรันเยี่ยหัวเราะแห้งออกมา
แต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะไม่ได้ขบขันเช่นเดียวกับนาง เพราะรู้ดีว่าเสี่ยวไป๋นอนห้องเดียวกับหรันเยี่ยทุกครั้งที่พวกเขาเข้าไปในมิติ ไม่คิดว่าเจ้าหมาป่าที่น่าเอ็นดูจะกลายเป็นบุรุษรูปงามใบหน้าดุดันไปได้
“เหตุใดเจ้าถึงได้มาบอกเรื่องนี้กับพวกข้า” จ้าวตงจิ้นใบหน้าแข็งกร้าวขึ้นมาทันที
“เพราะข้าต้องการจะขอหมั้นหมายกับอาเยี่ยไว้ก่อนขอรับ”
“ห๊า!!!” หรันเยี่ยร้องออกมาอย่างตกใจ นางไ
