ซีฮันเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างใช่ความคิด “แล้วอาเยี่ยต้องไปอยู่กับเจ้าด้วยหรือไม่” หากนางต้องไปอยู่ที่อื่นจริงเขาคงจะเศร้าไม่น้อย เพิ่งจะดีใจที่ได้พบคนรู้จักได้ปีกว่าเองเท่านั้น
“ไม่ ข้าจะอยู่ที่นี่กับนาง”
“เช่นนั้นก็ดี หึ ข้าคิดไว้แล้วหมาป่าที่ไหนจะมาหึงหวงออกนอกหน้าเช่นนี้” ซีฮันยิ้มที่มุมปาก เมื่อนึกถึงตอนที่เขาเอ่ยคุยกับหรันเยี่ยในมิติ
“ออกราชโองการได้แล้ว ข้าต้องการแต่งกับนางให้เร็วที่สุด”
“ห๊า!!! รีบถึงเพียงนั้นเชี่ยว” อายุของหรันเยี่ยในภพนี้เพิ่งจะสิบห้าปีเท่านั้น อาชุนจะรีบร้อนไปไย
“อืม แลกกับนี่” อาชุนโยนขวดยาให้ซีฮันหนึ่งขวด
“ยาอันใด” ซีฮันมองยาสองเม็ดที่อยู่ในตลับอย่างสงสัย
“ยายื้อชีวิต หากเจ้าถูกพิษไม่ว่าชนิดใด หรือป่วยใกล้ตาย เพียงเม็ดเดียวก็ต่ออายุของเจ้าไปได้อีกหลายปี ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่อยากรีบตายเร็วนักกระมัง” อาชุนมองซีฮันอย่างรู้ทัน
ซีฮันเพิ่งจะทำให้ฮองเฮาหันมาชอบพอเขา
