หรันเยี่ยที่มองความงามของธรรมชาติผ่านหน้าต่างรถม้าก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา
“เห้อออ ด้านนอกสวยงามยิ่งนัก น่าเสียดายที่ไม่อาจแวะพักเที่ยวเล่นได้” นางเหม่อมองความงามอย่างเสียดาย
“พี่ใหญ่ท่านไม่ต้องเสียใจไป ตอนเดินทางกลับไว้หยุดพักเที่ยวเล่นหลายวันหน่อยก็ได้ขอรับ” ลู่หรงเอ่ยปลอบใจพี่สาว
“จริงด้วย แล้วหรงเออร์ เฉิงเออร์ มิต้องรีบกลับไปเรียนรึ”
“ข้าทบทวนตำรากันเองได้ขอรับ” ตำราที่เสี่ยวไป๋ให้พวกเขามา ยังมีความรู้มากกว่าที่อาจารย์ในสำนักศึกษาสอนพวกเขาเสียอีก
แม้แต่นั่งอยู่ในรถม้าลู่หรงยังนำตำราออกมาอ่านด้วยตลอดการเดินทาง ผิดกับลู่เฉิงที่เขามักจะเล่น และวาดภาพเสียมากกว่า
“แล้วพวกเจ้าไม่อยากเรียนที่เมืองหลวงเลยรึ” หรันเยี่ยคิดว่าอาจารย์ที่เก่งส่วนมากจะอยู่ในเมืองหลวง เช่นเดียวกับในโลกก่อนของนาง
“หากพวกท่านอยู่ที่โยวเป่ย ข้าก็ไม่อยากอยู่ที่เมืองหลวงขอรับ” ลู่เฉิงร้องออกมาก่อนที่ลู่หรงจะตอบเสียอี
