ในตอนแรกหรันเยี่ยนางยังเสียดายดอกไม้ที่ขึ้นมากมายอยู่ที่ริมศาลาของนาง แต่ตอนนี้นางแทบไม่อยากให้มันขึ้นเพิ่มมาอีกเลย ด้วยดอกไม้ทั้งหมดที่นางมี นางต้องนำไปกลั่นเป็นน้ำหอมที่จะใช้ทำสบู่ ครีมอาบน้ำเพิ่มขึ้นมาอีก
“กว่าจะผ่านไปแต่ละด่าน ตัวข้าได้วิ่งทำงานจนขาขาดแน่” หรันเยี่ยนางบ่นออกมา
พอมาเล่นด้วยตนเองเช่นนี้ นับว่าไม่สนุกเหมือนในเกมที่ใช้เพียงนิ้วกดสักนิด
“เจ้าอยากจะเป็นราชินีเกมปลูกผักมิใช่รึ แล้วจะบ่นเพื่ออันใด” เสี่ยวไป๋เอ่ยถามออกมา
“ตอนที่ใช้นิ้วกดกับต้องมาวิ่งวุ่นด้วยตนเองมันไม่เหมือนกันเลย ข้าไม่เห็นว่ามันจะสนุกเช่นที่เคยเล่นมา” หรันเยี่ยเบ้ปาก เมื่อคืนถึงงานที่นางต้องทำต่อ
“หากเจ้าผ่านทั้งห้าสิบด่านแล้ว เรื่องภายในฟาร์มเจ้าก็ไม่ต้องวิ่งจัดการเอง ระบบจะจัดการต่อให้เจ้า เงินก็ยังเข้ากระเป๋าเจ้าเช่นเดิม”
“อีกนานกว่าจะผ่าน” นางฟุบหน้าลงบนโต๊ะในศาลา
“เลิกบ่น แล้วไปเร่งมือเข้า พรุ่งนี
